hoe zou blauw voelen ?
juni 15, 2008 on 7:59 pm | In Dankbaar, Dit is nu | 30 CommentsIk zette mijn glaasje rosé neer en tuurde uit over zee. De golven waren schitterend. Hoog.
Ik zag zoveel verschillende kleuren blauw dat ik er doorhéén moest kijken om er niet in te blijven hangen.
In de verte zag ik een cruiseschip. En meteen zochten m’n ogen Peuter. Want. Moest ‘ie ff zien natuurlijk. Ik zag dat ‘ie met papa in de branding liep. Te ver om even te roepen.
Ik haalde nog eens diep adem en deed m’n laarzen uit. Slippers aan. En keek weer naar waar ik Peuter en papa even daarvoor had gezien.
Onderweg kwamen m’n ogen een mama met zoontje tegen. Ze draaide hem in ’t rond aan z’n armpjes. Hield ‘m op z’n kop. En dan weer dicht tegen zich aan. Nog eens op de kop, en weer dicht tegen zich aan. Ik genoot. Mee.
Het kindje was blind. Ik had ze even daarvoor gezien op het terras, herinnerde ik me.
Nu ik me dat herinnerde, zag ik ook dat ‘ie tussendoor steeds z’n handjes over z’n oortjes deed. Ik vroeg me af hoe de zee, de wind, de golven zouden klinken als je wereld donker was. En of de lucht ook anders zou proeven smaken.
Ineens zag ik ‘m lopen. Los. Al wankelend en waggelend liep ‘ie over het strand met z’n armpjes als een dreumes in de lucht. Hij was iets ouder dan Joon.
Ik keek een centimeter naar links en zag m’n eigen mannetjes weer. In de verte. Een golf van dankbaarheid overspoelde me.
Toen Peuter nog een Dreumes was, maakt ik me wel eens zorgen over z’n motoriek. Want met een pas-op-kijk-uit-voorzichtig-mama wil die ontwikkeling nog wel eens achterblijven. Net zoals je met een bèp-bèp-bla-die-blah-nee-dat-zeg-je-zó-mama nogal snel ver vóór ligt op spraakgebied. Zo gaan die dingen.
Ik liep in gedachten een eindje met ze mee en zag toen dat mama-met-zoontje weer op het terras was. Ze had hem in de buggy gezet, met z’n hoofd richting het schotje van het terras. Ik vroeg me af of het niet uitmaakt waar je staat, als je blind bent. Ik dacht eigenlijk van wèl. Dat het wèl uitmaakte.
Even later was Peuter er ook weer en gingen we op de kop in de speelgoedbak van Booker. We vonden houtenbaanrails èn wagonnetjes en uiteindelijk ook nog het treintje ! We schepten zand, trapten heel even een balletje en maakten een ritje op de olifant.
Voordat we weer gingen, zagen we De Baby nog even. Ze keek me aan en lachte. Een golf van plaatsvervangende dankbaarheid overspoelde me.
Peuter viel natuurlijk letterlijk en figuurlijk op de valreep en dus kon ik hem het hele eind naar boven tillen.
Ineens wist ik, dat ik óók zo sterk was. Dat Peuter ook blind had kunnen zijn en ik dan net zo met hem op het strand zou staan als die mama-met-zoontje. Nog eens op de kop en weer dicht tegen me aan. Voor elke tint blauw nog een keer. Want zo zijn mama’s.
30 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Eigenlijk goed dat de laatste regel doorgestreept staat, hij mag zelfs weg. Het haalt net die vleugels weg, waarop het verhaal leunt. Prachtig!
Comment door Erwin Troost — 15/06/2008 #
Tuurlijk proeft een blind kind de zee.
Ik ruik ‘m toch ook als ik op het strand sta.
En dat ‘ie met zijn snufferd naar zee werd gezet kan ik me ook wel voorstellen.
Kan hij mooi luisteren naar het gebulder.
Denk ik zo.
Comment door Geartsje — 15/06/2008 #
@erwin : ik twijfelde nog. (je was
tesnel met je reactie.) maar je hebt gelijk. (en ik heb ‘m weggehaald.)(en dank je.)Comment door de mama — 15/06/2008 #
zo zijn mama’s. Gelukkig niet blind. Voor al het blauw.
Dan denk ik aan dat andere kind en denk: shit.
Hoe voelt blauw…….
Comment door Maurice — 15/06/2008 #
@geartsje : (ook al zo snel !) ik vroeg me ook niet af òf, maar of het ànders zou proeven.
en hij stond niet met z’n snufferd naar zee, maar pal voor een schotje.
Comment door de mama — 15/06/2008 #
Mijn moeder ‘hoorde’ vroeger altijd voor mij.
Doet ze soms nog.
Vertellen hoe bijv, de wind klinkt.
Of de zee.
Het ruisen van de wind door de bladeren van de bomen.
Soms zijn geluiden nog onbekend.
Zou toch niet willen ruilen.
Inge, meis, er zit een schrijfster in jou.
Comment door Aukje — 15/06/2008 #
Mooi stukje, Inge!
Comment door Rian — 15/06/2008 #
Ingedingedong: wat heb je toch weer een ontroerend, machtig mooi stukje geschreven! Ik vind het prachtig! Inlijsten zou ik zeggen.
Comment door Toaske — 15/06/2008 #
ik heb er wel over nagedacht voordat ik mijn dochter kreeg. hoe het zou zijn als er iets met haar zou zijn. dat leek mij zwaar. maar nu – beetje makkelijk om te zeggen misschien, omdat het niet zo is – zou ik dat simpelweg kunnen accepteren. denk dat je de liefde voor een kind niet kunt inschatten totdat je er zelf een hebt. dan maakt niets meer uit, dan is alles goed. geluk in de ogen van een kind zien is het mooiste wat er is. omdat het zo eerlijk is, zo puur, zo onvervangbaar. liefde tussen man en vrouw kan zo verdwijnen maar de band met je kind, is echt forevah!
Comment door Marco Raaphorst — 15/06/2008 #
Omdat papa’s en mama’s hun geluk in hun eigen kroost moeten kunnen stoppen, ongeacht ze blind, doof of wat dan ook zijn.
Als de rest van de wereld ze dan ook nog wat steun geeft……
Mooi stukje weer meid.
Comment door Aad — 15/06/2008 #
en nu nogmaals klankbeeld luisteren. die met dat oog. 😉
Comment door karin r. — 15/06/2008 #
http://mamaroos.web-log.nl/photos/uncategorized/2008/03/27/dsc03540web.jpg
Hier mijn foto voor je hartjesparade 😉
Ik begreep laatst pas wat je bedoelde..je mag hem er tussen zetten (binnenkort ga ik eens kijken of mijn hartje er nog zit..lijkt me bijzonder..)
Comment door roos — 15/06/2008 #
Soms sta ik op het strand en doe mijn ogen dicht. Ik ruik het zoute water en voel de wind langs me heen waaien…. Maar….. zodra ik mijn ogen weer open heb ik weer beeld. En helaas voor dat jongetje zal hij die beelden er nooit bij kunnen hebben…..
Prachtig geschreven Ing, i’m impressed!
Comment door Inge — 15/06/2008 #
Prachtig geschreven!
Comment door Loezju — 15/06/2008 #
mooi…
Comment door Anders — 16/06/2008 #
niks aan toe te voegen, allleen maar Mooi, met een hoofdletter M
Comment door geertje — 16/06/2008 #
net wat je zegt. Zo zijn mama’s…
Comment door jennifer — 16/06/2008 #
Inge wat een prachtig log weer, ik werd er stil van.
En de zee ruiken en horen, goddank kan ik het …
Comment door Coby — 16/06/2008 #
Wat prachtig geschreven Inge. Wat goed dat je je af en toe kunt voorstellen dat je je ook zo gelukkig zou voelen als je kind niet zo perfect was als ie is. Ik voel dat heel soms ook. Dan denk ik: als je nou dit of dat zou hebben, zou ik dan net zoveel van je houden? En dan weet ik meteen dat het antwoord ja is. Want het is een kind om van te houden en dan is je kind altijd perfect. Gewoon omdat hij/zij is wie hij is. Ik wilde geen combinatietest tijdens de zwangerschap. “Moeilijke beslissing” zei de verloskundige. “Misschien moet je er nog even over nadenken?” Ik schudde mijn hoofd. “Daar hoef ik helemaal niet over na te denken en dat vind ik helemaal geen moeilijke beslissing. Ik wil dat niet!” Het kindje is perfect omdat je van hem houdt. Perfecter kan het toch niet?
Comment door Henrike — 16/06/2008 #
meis meis meis ..
wat heb ik bij zitten lezen !!!
count your blessings ;))
Comment door lenie — 16/06/2008 #
Zo mooi geschreven! Ik word er helemaal stil van!
Comment door trui — 16/06/2008 #
Ik denk dat veel mensen wel zo’n pas op kijk uit houding hebben in het begin als ze papa en mama zijn. Mijn ex had dat ook, en zelf had ik het ook een beetje.. nu roep ik ook nog wel eens kijk uit.. 🙂 hoort erbij
Blauw voelen heeft bij mij een andere betekenis. ik schreef dat ooit al eens op een oud weblog van me. Mss eens een herhaling van doen een keer 😆
Comment door Redstar — 16/06/2008 #
Ik zou het ook kunnen. zo’n soort(gelijk) kindje. Gewoon omdat het dan van mezelf is, en ik heb al zo’n zwak voor zulk soort kinders.
En jij wil mij ook niet op de fiets zien zitten hoor, met drie losrijdende kinders voor,naast en achter me. ‘kijk voor je!’rèmmen!’rechts kijken’!
Mooi stukje neergezet!
Comment door Annemarie — 16/06/2008 #
Ik heb blauw altijd gevoeld als een koel soort veiligheid. Zoals het dragen van een rode trui warm is maar onrust veroorzaakt. Ik denk dat als je blind bent, je de kleur toch kan voelen. Ik denk dat als je met je neus naar de muur staat, je toch aan de geluidsweerkaatsing kan merken hoe je staat.
Ik heb grote bewondering voor die moeder. En ik ben er zeker van dat jij precies zo’n liefhebbende, sterke moeder bent en dat je van binnen bestaat uit onpeilbaar zachte tinten.
Ik gun iedereen zo’n moeder.
Comment door plato — 16/06/2008 #
Wat een mooi stukje Inge. Heel mooi. En natuurlijk ben je sterk, zo gaan die dingen. Je groeit erin mee. Maar het is fijner als het allemaal niet hoeft, dat moeilijke meegroeien, dat de dingen wat meer vanzelf gaan.
En het maakt inderdaad uit hoe je staat. Een blinde kan met het hoofd richting schotje misschien beter horen. Maar is je wel eens opgevallen hoe vaak mensen die in een rolstoel worden voortgeduwd vaak precies verkeerd om staan. Alsof het een winkelwagentje is.
Comment door Gerhard — 16/06/2008 #
Prachtig stukje, my compliments!!
Het is waar je houdt van je kind wat er ook mee mag zijn of niet. Onvoorwaardelijk liefde, dat ken ik ook pas sinds ik mama ben.
Comment door San — 16/06/2008 #
inderdaad, zo zijn we…wat heb ik daar nog aan toe te voegen
Comment door maureen — 16/06/2008 #
@all : dank ! 😀
Comment door de mama — 16/06/2008 #
Erg mooi geschreven. Dan voel je je zo blij dat je een gezond kind hebt! Maar ook jij zou sterk zijn, zeker wel!
Comment door Willian — 17/06/2008 #
Respect voor die mama’s… maar als het zo is, doe je gewoon wat je moet en wil doen. Want je houdt niet minder van je kind.
Comment door Marieke — 18/06/2008 #