mijn mooiste kind

Dus ik kocht een schattig setje voor de baby. Van anderen. Niet de mijne. Want mijn baby is geen baby meer. Al zo lang niet meer.
Dus ik stond daar tussen de babykleertjes. Voor béébies. Van anderen. Niet de mijne. Want. Al zo lang niet meer.
Dus ik leg nog wel eens een hand op m’n buik. M’n eigen. Zo bovenaan, wat ooit bovenòp was. En dan. Tja. Dan. Al zo lang niet meer.

Nu het dan toch echt dichtbij komt, de zes-èn-dertig, en het allemaal sowieso nú niet kan want-midden-in-medische-malle-molen-nog en gewoon nu. Gewoon nu. Pak ik dus die kleertje in, die ieniemini kleertjes, en denk ik terug. En mis ik een baby.

Niet het huilen, doe me dan maar nog een paar lekkere wortelkanaalbehandelingen in alle die paar kiezen waar dat nog kàn, niet de slapeloze of op z’n best gebroken nachten en zeker ook niet de pijn ná de bevalling. En niet de Zorgen.
Maar wel hèt Zorgen, de cocon waar je met z’n tweetjes in zit die eerste paar weken en zeker ook de borstvoeding. Zelfs die midden in de nacht.
Het geschenk van nieuw leven, de kennismaking met Liefde.

Als mensen me vragen of Peuter nog een broertje of zusje krijgt, heb ik altijd het gevoel dat ik mijn ‘nee’ moet verantwoorden. Verkláren. Verklaar U nader…
Vaak komt dat doordat ze mijn ‘nee’ herhalen. Met een vraagteken. Alsof ze me niet goed gehoord hebben, of zo. Verklaar U nader…
Dan durf ik niet te zeggen dat Vriendje geen kinderen meer wil en dat ik niet wel niet wel niet twijfel en denk ik dat ze denken dat ik niet genoeg van kindjes houd. En durf ik al helemaal niet te vertellen dat Peuter een ongelukje niet gepland was.

Ik plakte een paar mooie bubbly stickers op het roze pakpapier. Bloemetjes. Legde het aan de kant. Keek naar Peuter. En plakte een mooie bubbly sticker op hem. Mijn mooiste kadootje ooit.