.laat je (niet!) nakijken
november 4, 2009 on 3:52 pm | In ge | 32 CommentsAls ze mij vroeger getest hadden, had ik ongetwijfeld de sticker ADHD op me gekregen. Als ik lang genoeg stil had gestaan voor ze om ‘m erop te plakken.
Maar ik ben nu eenmaal nooit getest. Daarop. En aangezien ik op de tests die ik wel onder ogen kreeg altijd goed scoorde, maalde er ook niemand om.
Persoonlijk denk ik ook wel eens dat ik een eetstoornis heb. Zo’n beetje m’n hele volwassen leven heb ik te weinig gewogen en nu ik dan eindelijk op gewicht ben, heb ik daar wel moeite mee. Niet dat ik er iets om laat staan, dat dan weer niet, maar toch. Mijn relatie tot eten is niet helemaal vanzelfsprekend. Denk ik wel ‘s. Maar ook daar maalt niemand om.
Voor onze kinderen is het een ander verhaal. Een hele generatie afgestudeerde psychologen en andere soms deskundigen staat te springen met een hand kast vol stickers om maar te kunnen plakken. In hokjes te kunnen duwen. Rugzakje hier, speciaal onderwijs daar, allemaal zogenaamd om het kind te helpen. En de ouders.
Jammer alleen dat er zo slecht geluisterd wordt naar het kind zelf. En de ouders.
Andere kinderen mogen vooral geen last hebben van de tragere kindjes, de juf heeft al genoeg te doen en waarom daadwerkelijk positieve aandacht besteden aan iets als er ook een pilletje voor is?
Hoogbegaafde kinderen zijn sociaal onaangepast, dicteert de diagnostiek, dus waarom zou je dit dan nog per geval bekijken? Dat kost geld. Geld dat je ook kunt besteden aan het plakken van stickers op meer kinderen die buiten de norm vallen die nu eenmaal gesteld is. Er moet ergens een grens getrokken worden. En een lijn.
Mijn ongevraagde advies luidt, laat je (kind) niet nakijken. Niet te snel in ieder geval. Of vraag eens aan de soms deskundige die aan de andere kant van de tafel zit, of hij of zij zich wel eens heeft laten nakijken.
De meeste mensen die anno nu een stickertje zouden hebben gekregen, functioneren namelijk prima in de maatschappij. En of bereiken genoeg. Er zijn er zelfs die president zijn geworden.
32 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Mee eens. Kinderen hoeven niet meteen in een hokje geduwd. Er hoeft niet meteen een stempel gezet.
Maar soms is het wel fijn om te weten waar bepaald gedrag vandaan komt. En soms is het voor een kind wel fijn dat de hele stroom aan prikkels die binnenkomt iets gereduceerd wordt.
Maar stickers plakken om een kind daarop af te schrijven of een bepaalde kant op te sturen klopt niet. Evenmin als het geven van medicijnen omdat het kind dan voor de omgeving wat gemakkelijker wordt.
Comment door Geartsje — 04/11/2009 #
mediocrity rules, helaas.
Comment door Géke — 04/11/2009 #
Dat stickertje volgt ook meestal pas als je er zelf last van ervaart (of als je omgeving dat heeft of ziet dat je jezelf last bezorgt).
Zolang die last er niet is, hoeft er niet gestickerd te worden. Zodra deze er wel is, zijn die stickers verdomd handig.
Comment door sana — 04/11/2009 #
Vorig jaar zat ik zelf in een situatie waar ze een sticker wilde plakken op mijn zoon. Ik heb geweigerd, mijn zoon is geen instrument voor een subsidiepotje.
http://mevrouwmikmak.nl/weblog/pivot/entry.php?id=429
@sana, heb jij kinderen die een ‘sticker’ hebben?
Comment door Mevrouw Mikmak — 04/11/2009 #
Ik had altijd dezelfde mening maar nu weet ik het niet helemaal. Ik heb een kind met een sticker en heel lang was ik er op tegen en liet ik hem dus niet testen. Pas in groep 8, toen school vond dat ik toch echt wel wat moest doen omdat de middelbare school er aan zat te komen heb ik hem serieus laten testen. En nu wilde dat ik het eerder had gedaan. Want wat een inzicht heb je ineens en wat een hulp en begrip vanuit school krijg ik ineens. En dan heb ik het nog niet eens over andere deuren die er nu opengaan. Dus, nee, al te snel stickeren hoef je misschien niet te doen, maar soms is er iets waar je gewoon niet om heen kunt.
Comment door Tina — 04/11/2009 #
Stickers plakken en hokjes duwen is niks nee. Maar zoals hier boven ook wordt gezegd, het is vaak wel een eye opener om te weten hoe je met je kind, maar ook, hoe het kind met zichzelf om kan gaan. Ik denk dat veel ouders enorm gefrustreerd raken zolang er geen stickertje of hokje voor hun kind is gevonden, als er ‘iets afwijkends’ plaatsvindt. Hoor je dat immers niet heel vaak? “Goh, ik ben zo blij dat ik weet wát er is, nu kunnen we er wat aan doen.”, of “weet ik dat het niet aan ons ligt.” Kan voor zowel lichamelijke, als psychische zaken gelden.
Ik denk zelf dat we als samenleving gewoon meer out of the box moeten denken! Hokjes zullen nu eenmaal altijd bestaan, we zijn gewoon niet allemaal hetzelfde (gelukkig), maar laat het een glazen hokje zijn met een groot bord ‘welkom’ naast de deur =)
Comment door Mimi — 04/11/2009 #
ik zeg niet dat het niet ‘mag’. het gebeurt m.i. soms te snel. maar soms ook te laat! er wordt op een manier mee omgegaan die me doet twijfelen aan de intentie. ook denk ik dat we met z’n allen voorbij hobbelen aan makkelijkere ‘oplossingen’ en er soms teveel waarde aan (laten) hechten.
en
(@mikmakje, ik lees m’n eigen reactie bij jou terug..)
ben het overigens helemaal met je eens (over veel aandoeningen die tegenwoordig op veel kinderen als ‘sticker’ wordt geplakt heb ik mijn bedenkingen), vroeger was je gewoon ‘druk’ of ‘rustig’ en nu heb je adhd of ben je lichtelijk autistisch en noem de hele riedel maar op. zogenaamd om deze kinderen beter te helpen, maar de hokjes waar ze in geduwd worden komen zelden op dezelfde plaatsen uit als kinderen zonder ‘sticker’. die deurtjes worden angstvallig dichtgehouden door diezelfde maatschappij die die stickertjes zo graag plakt…
Comment door de mama — 04/11/2009 #
ps oeps, taalfoutEN in m’n reactie bij mikmakje en
ps @mikmakje, sana heeft (nog) geen kinderen.
Comment door de mama — 04/11/2009 #
Sluit me helemaal bij Sana aan…en weet je dat etiketje kan ook zo’n boel narigheid voorkomen…mijn ex kreeg nooit en etiketje en daardoor belande wel mijn tweede dochter in het ziekenhuis en nu is er dan eindelijk een etiketje maar voor mij JAREN te laat…en voor hem zelf uiteindelijk ook…zoon lief heeft hier inderdaad een etiketje en ik ben er reuze blij mee….weet nu zelf veel beter hoe ik met hem om moet gaan en hij zit ook veel en veel beter in zijn vel dan toen we zijn etiketje nog niet wisten…en ook school zit er nu bovenop…en ik hoop dat hij een stabiele volwassene mag worden…maar ben het wel met je eens dat tegenwoordig iedereen een etiketje krijgt als je maar iets afwijkt van normaal…dat vind ik ook echt onzin…op het moment is een hechtingsstoornis weerin…tja…ach ze moeten werk hebben, he 😉
Comment door Nathalie — 04/11/2009 #
Als (ex-)leraar vind ik dit echt een heel moeilijk onderwerp. Ik ben het met je eens.
Maar, een stickertje kan soms helpen. Omdat kinderen dan wel volwassenen soms hulp nodig hebben. En die hulp kan pas adequaat gegeven worden als er een stickertje is.
Comment door Cisca — 04/11/2009 #
Het hangt ook van het kind af. Mijn neefje had geen zin meer in school, wilde niet meer aan het werk daar. Later bleek omdat hij zich verveelde omdat de stof te simpel was. Nu is hij bezig met meer ingewikkelde stof en zijn zin is weer helemaal terug. Dan is zo’n stickertje erg handig!
Comment door Aukje — 04/11/2009 #
Ik weet het eigenlijk niet. Denk dat het allerbelangrijkste is dat de (mensen)kinderen om wie het gaat zo goed, veilig en positief mogelijk opgroeien. Met of zonder stickertje.
Comment door Toaske — 04/11/2009 #
Da’s te kort door de bocht. Vroeger was je idd niet licht autistisch of ADHD-er of PDD-NOSer of dyslectisch.
Dan was je gewoon een Lastig Stuk Vreten of stond met eem ‘Ik Ben Dom’ bordje in de hoek van het klaslokaal. Want dan werd je gestraft, in plaats van geholpen.
En dat was nie beter. Vinnikdan.
Comment door Francine — 04/11/2009 #
@francine, in zulke gevallen is het dus idd wèl een goed ding. maar er zijn ook veel (m.i. te veel dus) twijfelgevallen, en dan zeg ik ’t nog netjes. of kindjes die de verkeerde sticker opgeplakt krijgen. en en en.
Comment door de mama — 04/11/2009 #
Lastig hoor….ben het met Francine eens.
Maar denk ook wel eens dat er misschien niet eens te snel, maar voor het gemak maar een etiketje op kinderen wordt geplakt.
Comment door Andrea — 04/11/2009 #
@demama: ja, da’s waar. En ieder verkeerd of te snel gediagnotiseerd geval is er natuurlijk een teveel. Maar dat weegt – voor mij in ieder geval – nog niet op tegen de voordelen van het principe in het algemeen.
Vroeger waren er veel minder etiketten. Was er alleen wat mis met je als je dat aan de buitenkant kon zien.
Nu zijn er meer etiketten, want er is meer inzicht in pyschologische concepten en de werking van het menselijk brein.
Dat is, in mijn ogen, toch echt Vooruitgang.
En. Nou moeten we toch echt eens wijn drinken. 🙂
Comment door Francine — 04/11/2009 #
@francine, ben het helemaal met je eens. over die wijn ; ) ga je mailen!
Comment door de mama — 04/11/2009 #
ja, lastig. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Lang, heel lang heb ik een vermoeden dat er voor mijn mannetje ook ergens een stickertje is. Gekmakend is het af en toe, Zo erg dat ik heb geroepen, dan laat t maar ADHD zijn, maar dan weet ik iig waar ik aan toe ben. En dan is het weer een poosje rustig, hebben wij weer meer rust en gaat alles stukken beter en dan ineens steekt het de kop weer op. De behoefte aan duidelijkheid is overduidelijk aanwezig, en ook zijn heftige reactie op suikers en chocola. Vanuit het CB zijn er allerlei dingen aangedragen om te testen/ te proberen wat we tot nu toe allemaal nog niet gedaan hebben. Wat wel duidelijk maakt dat ik t niet wil.
Voorlopig geen getest of gedoe aan t manneke, hij is gewoon wie hij is, een enthousiast aanwezig manneke. En de enige vorm van stempel die hij krijgt zijn stifvlekken all over the place 😉
Comment door Linda — 04/11/2009 #
Het zou mijn dochter, Kim kunnen zijn, juniorpsychologe, goede baan, maar zo onzeker over zichzelf, haar figuur, maar, ze is mooi, lief talentvol, en kan erg goede adviezen geven. Past ze alleen niet op zichzelf toe 🙂
Comment door Aukje — 04/11/2009 #
Ik erger me vooral aan ouders die graag een sticker op hun kind hebben. Alsof het een wedstrijd is; mijn kind heeft een engere sticker dan de jouwe. Ik ben al wars van wedstrijdjes, maar helemaal als het gaat om de prestaties, eigenschappen of tekortkomingen van kinderen. Laat dat, mensen, laat dat!!
Zelf kreeg ik onverwacht een kind met een stickertje; het stickertje ‘evenwichtsstoornis’ waar ik gelukkig het boekje met tekst en uitleg bij kreeg. Toen ik dat had gelezen begreep ik m’n kind en nog begrjp ik dingen di ik anders niet begrepen zou hebben of haar wellicht had aangerekend als zijnde ‘onaangepast gedrag’. Ik ben niet blij met het stickertje an sich, wel blij dat ze ‘m nog redelijk op tijd hebben weten te plakken.
Maar het valt ook mij op dat je bijna niet meer zonder sticker door het leven gaat…. Kennelijk zijn we dol op hokjes. Brrrr…!!
Comment door Yvonn — 04/11/2009 #
Wijn? Ja lekker!
On topic: ik sluit me bij Geartsje aan.
O ja, van vissen word je dus echt wel een beetje rustig.
Weet ik nu uit ervaring.
Off topic weer: ik wil gitaarlessen nemen; jij nog goede tips?
Comment door Rianne — 04/11/2009 #
Kinderen hebben het zwaar tegenwoordig. Kinderen van ‘vrienden’van me werden alle twee als autistisch af gedaan. Ze krijgen elke maand een lekker potje met geld, en ook dat snap ik niet. Met die kinderen is in mijn ogen niets mis, maar met jeugdzorg des te meer.
Comment door Redstar — 04/11/2009 #
O ja, en altijd dat excuus van ‘Hij kan er niets aan doen hij is autistisch’ brrrrrr… erger dan een slap handje
Comment door Redstar — 04/11/2009 #
Ja zo werkt het wel helaas. De leerkrachten moeten vooral geen last hebben van de kindertjes. Zal nooit de opmerking vergeten van de juf van groep 3 waar Rogier in zat: het was zo ’n fijne klas en dat kwam vast omdat er maar 5 jongens inde klas zaten want jongens zijn altijd zo druk! Daar zakte mijn broek van af wat een supertrut!
Rogier is door alle schooltesten heen gekomen maar op het voortgezet is hij toch redelijk ernstig dylsetisch te zijn. Door zijn inteligentie had hij zich op de lagere school overal doorheen gewurmt. Nu krijgt hij dispensatie meer tijd en dat scheelt. Met de uitslag van deze test was ik dan ook erg blij omdat hij daarvoor zo vreselijk hard zijn best deed op de talen en de scores tussen de 4 en de 6-lagen. Dat is nu behoorlijk opgetrokken!
groetjes Inge (moeder van een getest kind)
Comment door Inge — 05/11/2009 #
inge, een geweldig logje.
Mijn broer is ortho-pedagoog, werkzaam in de jeugdzorg en hij is volgens mij een goede. Hij ergert zich ook zo aan al die stickers.
Hij heeft 2 zoontjes (ik ben de perfecte oom 😉 )en hij zegt altijd dat hij t meeste leert door naar zijn opgroeiende kinderen te kijken.
Al dat diagnostisch gezever is niks, hoor.
Vroeger werd er meer tijd aan kinderen besteed, vooral aan de ‘wat lastige’, nu krijgen die simpel de diagnose adhd en pillen.
We moeten terug naar een samenleving met minder deskundigen. Neem nu Jonah, daar is maar één persoon deskundig over, twee bedoel ik, jij en je vrien, want jullie zien dat kind iedere dag. Dus je kent all ins en outs van dat joch.
Ik heb drie diagnose in mijn leven gehad. En eentje klopt wel.
Maar bovenal vind ik mezelf een waardevol mens. Ik heb de diagnostische kaders naast me neer gelegd.
Kortom, ik ben gezond eigenwijs geweest.
Ik ga dadelijk naar een Jongen op een gesloten afdeling.
Diagnose: schizofrenie v h paranoïde type met onderliggende bordeline petrsoonlijkheidsstructuur en narcistische kenmerken. Vreselijk dat ze iemand zo diagnosticeren. Het is gewoon een leuke knul, met diverse problemen, dat wel.
Maar hij is vooral wanhopig. Dát is de juiste diagnose. En ik ga proberen hem wat hoop te bieden. Meer niet.
tot zover.
😉
Comment door Maurice — 05/11/2009 #
Ik weet wel zeker dat ik binnen het stickerkastje ‘asperger’ oftewel ass-stoornis behoor, maar ik ben blij dat niemand me ooit als dusdanig heeft gelabeld. Ik was het verlegen, ietwat vreemde kind, maar daar had ik geen probleem mee.
Jona past er vast ook binnen en over een half jaar bellen ze me vast om te weten of ik nu dat stickertje nog wil laten plakken, maar ik hoop dat we tegen die tijd gewoon een school hebben die ‘m zonder nog een stickertje ook netjes kan begeleiden.
En mijn man heeft adhd, is bipolair, heeft een schizofrene en paranoïde persoonlijkheid met nog wat ogen en haken erbij. Dat weten we sinds een maand of zo. Maar eigenlijk heeft deze wetenschap ons niks geholpen. ‘Tis nog steeds gewoon mijn man.
Comment door jennifer — 05/11/2009 #
iedereen bedankt voor zijn of haar reactie dan wel bijdrage! heb er weer van geleerd.
en
@rianne, je woont hier niet in de buurt hè ; )
Comment door de mama — 05/11/2009 #
De vraag zou moeten zijn “wat is standaard” en wie bepaald die standaard.
Niemand heeft meer echt tijd voor het kind.
Ouders (vinden dat ze) moeten werken, de school zegt dat het geen tijd meer heeft voor al die extra aandacht (moeten kinderen dan bv in de onderbouw al kunnen lezen en schrijven ipv lekker plakken en knippen?).
De eisen die worden gesteld worden per jaar hoger en dan zijn ze verbaasd dat een kind het niet bij kan benen ….. * zucht *
Ik hoop dat Jonah nog heel lang gewoon lekker buiten mag spelen zonder dat hij naar allerlei sportclubs gereden wordt, dat hij nog gewoon lekker een hele dag met zijn speelgoed mag spelen zonder dat het huis na een uur alweer opgeruimd moet worden omdat er aan nieuwe verplichtingen moet worden voldaan.
Ik heb er bij Kleuter, de mama en vriendje alle vertrouwen in 🙂
Comment door Jetty — 05/11/2009 #
Een hoop reacties hebben allemaal kern van waarheid. Ik heb mezelf nooit zo goed begrepen, tot ik dan eindelijk dat stickertje kreeg. Opeens is er begrip en kan je worden geholpen.
Dat kostte wel 26 jaar….
dus te vroeg een stickertje plakken lijkt mij niet nodig, laat een kind eerst wat groter worden…wie weet heeft hij er zelf geen last van
Comment door maureen — 05/11/2009 #
Helemaal eens. Dat etiketje mag dan zijn voordelen hebben, een feit is dat mensen die een beetje afwijken van de norm worden weggezet als niet helemaal toereikend. Heel benauwend allemaal. Geen tijd, geen tijd en daarom allemaal in het keurslijf van het maatschappelijke maatpak. Mij niet gezien.
Mijn zoon he, die een open verhemelte was, kwam op een lomschool terecht. Ach, ach, wat moest er nu toch van hem worden. Een paar jaar later haalde hij zijn VMBO, nog een paar jaar later zijn MBO en nu heeft hij een prachtige ICT/marketing baan. Hartstikke gedreven en enthousiast. Meer dan al die betweters ooit hadden kunnen bedenken.
Comment door Plato — 06/11/2009 #
jij ook al niet ?
denk je…hahahaha
ik heb me laten testen, onder het mom van, als ik het heb , begrijp ik eindelijk mijn kind, want het is erflijk…
maar ik werd afgekeurd..
helaas…wel symptonen, maar niet genoeg..
ADHD
word er zó moe van !
Comment door JantjeDee — 06/11/2009 #
na al die reacties gelezen te habben:
ben al járen ervaringsdeskundige
over mezelf
Comment door JantjeDee — 06/11/2009 #