johanna en de herinnering
januari 6, 2008 on 12:20 pm | In Dat was toen | 41 CommentsDe details van het einde van de dag staan in m’n geheugen gegrift. Vanaf het moment dat ik het wiskundelokaal verliet totdat we aan opa’s bed stonden. In het ziekenhuis.
Hoe de aula leeg was en het licht wat gelig leek. Hoe de conciërge probeerde het nieuws voorzichtig te brengen. Hoe ik achterop de fiets bij mijn vriendinnetje nog dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Hoe ik helemaal niet meer aan m’n verstuikte enkel dacht.
Hoe ik de telefoonhoorn door de kamer smeet en de moeder van mijn vriendinnetje me vervolgens vastpakte en knuffelde. En me een Belinda menthol aanbood. Die ik afsloeg.
Hoe Zus en ik huilend achterin de auto zaten bij meneer Palland, die we al jaren heimelijk aanbeden zoals alleen jonge meisjes dat kunnen. Hoe opa hier in het ziekenhuis nog een grapje over maakte. Hoe mijn leven voorgoed veranderde.
En later, hoe opa zei dat ik misschien beter niet in de kist kon kijken, omdat ik me haar dan altijd zo zou herinneren. Maar hoe graag ik haar nog een keer wou zien. Hoe veel ik van haar hield. En keek. En gewoon mijn lieve oma zag.
En nog later, hoe verdrietig we allemaal maar bleven. Hoe lang dat duurde. Hoe ik zes weken lang thuis bleef van school.
En twintig jaar later, vandaag, vraag ik me af hoeveel mensen zo speciaal zijn, dat je ze maar blijft missen. Johanna was zo’n vrouw. Voor velen. En ik we missen haar.
41 Comments »
RSS feed for comments on this post.
mooi.
Kippenvel
Comment door Marlies — 06/01/2008 #
Zo’n dag maken we, denk ik, allemaal mee. Ik had dat als 12 jarige, toen mijn vriendje ‘zomaar’ overreden werd, daar denk ik steeds aan als ik bij dat stomme stoplicht weer sta. Dat uiteraard erna werd neergezet. Stomme wereld!
Sterkte en heel mooi geschreven, kippenvel ja, hier boven staat het al!
Comment door morris — 06/01/2008 #
Mooi geschrijft.
Dat die herinneringen nog zo scherp zijn…
Heet Jonah daarom Jonah ?
Comment door Anders — 06/01/2008 #
@anders : idd. johannes zelfs. maar we noemen ‘m
jonahPeuter 😉Comment door de mama — 06/01/2008 #
Mooi geschreven. Bijzonder.
Comment door Jelle — 06/01/2008 #
Mensen zijn niet dood als we ze niet vergeten. Ik denk regelmatig aan mijn ouders, of mijn grootvader. En dat zal altijd zo blijven.
Comment door Pascal — 06/01/2008 #
Heel mooi Inge! Mooi dat je er steeds weer bij stil staat en haar nooit vergeet!
Comment door Marieke — 06/01/2008 #
Mooi geschreven!
Dierbaren die overleden zijn blijven gelukkig heel dichtbij je!
Herinneringen blijven!
Een geluid, een kleur, een geur, een smaak ..en plop…daar zijn ze weer!
Comment door Anske — 06/01/2008 #
Mijn moeder was zo speciaal. Zij stierf op mijn 15de, en ik mis haar nog steeds. en dat is dit jaar 25 jaar geleden…
Comment door Redstar — 06/01/2008 #
Kippevelletje..
Comment door Sana — 06/01/2008 #
In mijn boek, wat ik aan het schrijven ben, staat het beeld van De Heilige Johanna. Misschien wel een mooi eerbetoon.
Comment door Erwin Troost — 06/01/2008 #
Je oma was een gelukkig mens omdat er zoveel van haar gehouden werd !!
Comment door julia — 06/01/2008 #
Mooi geschreven meid. We gaan ze gewoon nooit vergeten die oma’s van ons. Want daar waren/zijn ze veel te bijzonder voor!
Comment door Toaske — 06/01/2008 #
Heel bijzonder, zo zal ik mijn schoonzusje ook altijd in mijn herinnering houden…
Liefs Cyber Oma
Comment door Cyber Oma — 06/01/2008 #
Ik had ook zo’n oma die extra speciaal voor me is. Regelmatig zeg ik tegen vriend dat het zo jammer is dat hij haar nooit heeft leren kennen.
Comment door Mimi — 06/01/2008 #
Wat mooi geschreven! Helaas heb ik nooit oma’s gekend, beiden waren al overleden toen ik geboren werd. Gelukkig mag ik nu een oma zijn en ik kan alleen maar hopen, dat er later met net zoveel liefde over mij gesproken wordt.
Comment door trui — 06/01/2008 #
Dat gevoel heb ik in het bijzonder bij mijn zwager..speciaal inderdaad en mis hm nog verschrikkelijk vaak! Zelfde leeftijd..scheelt ook nog.
En soms is het gewoon ook mooi om de momenten weer op te halen die speciaal waren, vooral in jezelf zeg maar!
ps..van jou sta’tie 😉
Comment door annemarie — 06/01/2008 #
Zulke beelden zullen je altijd bij blijven (denk ik). Het overlijden van mijn oma was ook zo speciaal (en verdrietig).
Verdrietig ook omdat ik op het moment van haar overlijden hier in Noorwegen midden in de nacht met een hoogzwangere buik door mijn huiskamer liep te beren…..en de sneeuwvlokken die op dat moment naar beneden daalden aan het tellen was, denkend aan haar…..
Comment door ellen — 06/01/2008 #
Ze moet wel heel speciaal zijn. En blijven. Dat is het mooie aan speciale mensen..
Comment door Mir — 06/01/2008 #
jemig, kippenvel idd…
vanwege ook een andere reden…
Ook mijn oma overleed zo’n 20 jaar geleden.
En ook zij was mijn lievelingsoma die ik nog zoveel te vragen en vertellen had.
En die ik nog steeds onwijs kan missen.
Ook zij heette Johanna…
Comment door Jis — 06/01/2008 #
Vreemd dat de kleinste details op zulke momenten in je geheugen gegrift staan! Wat heeft ze veel voor je betekend! Wel herkenbaar….
Comment door Willian — 06/01/2008 #
Ach, ach, oma’s… de een nog bijzonderder dan de andere. Mijn allerliefste oma komt nog wel eens kijken als ik Sterre aan het voeden ben.
Comment door Jesca — 07/01/2008 #
…Echt dood ben ik pas, als jij mij bent vergeten…
Die Bram had wel gelijk.
Mooi stukje! En koester de herinnering.
Comment door Liesbeth — 07/01/2008 #
het is heerlijk om mooie herinneringen te hebben aan je oma…
het is heerlijk om een fitte oma te hebben die van alles met je doet..
en ja …sommige mensen blijf je missen..
mijn jongste mist opa ook nog steeds..
en ik denk ook nog veel aan hem..
maar ik weet zeker dat we ooit weer samen zullen zijn..
dus elke dag brengt me dichter bij hem..
en ik praat nog geregeld tegen hem hoor !!
dikke knuffelssssssssss
Comment door J@ntje — 07/01/2008 #
@ als ik zeg dat ik het druk heb…is dat voor anderen nog rustig!!
maak je niet druk…
en vrijdagavond weer groot personeelsfeest in de Heineken Music Hall !!
maarrrrreeeeee….
BETERSCHAP maar weer….:((((
Comment door J@ntje — 07/01/2008 #
Prachtig geschreven ……………… k ben er gewoon stil en kippenvellerig van ……….
Comment door Jé†t¥ — 07/01/2008 #
verdriet verandert jezelf
verdriet doet je anders horen
anders zien
anders waarnemen
anders voelen.
verdriet maakt je gevoeliger.
verdriet kun je niet alleen verdragen,
verdriet kan anders worden ,
als er mensen meedragen .
liefs leen
Comment door lenie — 07/01/2008 #
*zet pannetje kippensoep neer*
meis beterschap 😉
Comment door lenie — 07/01/2008 #
Ik had het gisteravond al gelezen. Je bracht me terug naar mijn opa in het zkh toen ik 14 jr was. En hoe we erheen moesten om afscheid te nemen. En hoe ik eerst op het toilet ih huis van mijn oom en tante een huilbui kreeg die ik nog nooit van mijn leven had gehad. Ongelooflijk, zo mega overstuur en ontroostbaar. De laatste keer in mijn leven dat mijn emoties zo compleet oncontroleerbaar waren.
Comment door Karen — 07/01/2008 #
Je gaat me toch niet vertellen dat je wèèr ziek bent hé!? Nouja, ik ben er net zelf weer, na de jongens moest het een keer mijn beurt zijn niet? En gister..ach gister spuugt ons meissie alles onder. Gelukkig lijkt er vandaag verder niks aan de hand.
Beterschap mocht het nog nodig zijn! 😉
Comment door annemarie — 07/01/2008 #
Hoop dat het nog lang duurt voordat ik zulke herinneringen heb…
Hoewel mijn ouders al aardig oud worden.
Mooi geschreven weer je stukje, en dat vergeet je ook nooit meer.
Comment door Aukje — 07/01/2008 #
Bijzonder zo’n waardevolle oma. Koester je mooie herinneringen. Mooi ook peuter zijn naam…dubbel mooi dan he…
Comment door nathalie — 07/01/2008 #
Sommige gebeurtenissen, zeker zoiets als afscheid, blijven zo iedere-minuut-herinnerend bij, apart hè?
Je hebt het heel bijzonder beschreven, het voelt voor jou ook heel bijzonder, proef ik…
Comment door richtsje — 07/01/2008 #
Prachtig omschreven Inge………
Ik koester ook hele fijne en mooie herinneringen aan mijn opa en oma. En ik mis ze ook nog steeds. Al ben ik er van overtuigd dat ze ‘van bovenaf’ mee kunnen kijken in ons leventje. En wat vind ik het fijn als ik in de kids dingen herken die typisch opa of oma zijn…..
Maar mies, wat heb je het weer beeldend ‘op papier’kunnen zetten. Compliment!
Inge
Comment door Inge — 07/01/2008 #
Heel erg herkenbare emoties. Het is hier al gezegd. Die herinnering blijft…altijd. En dat is heel goed.
Comment door plato — 07/01/2008 #
Goed stukje.
En een mooie aanvulling
van Liesbeth.
Die Inge
weer.
Comment door Frank — 07/01/2008 #
Mooi dat je gewoon je lieve oma zag!
Je moet wel een bijzondere band met haar hebben (gehad).
Comment door Adolf — 07/01/2008 #
Mooi. Bijzonder dat sommige mensen zo lang bijblijven. En nog steeds zulke diepe en warme gevoelens oproepen.
Comment door Rian — 07/01/2008 #
Inge, je zit ongetwijfeld al weer op een stukje te broeden. Ik vind het leuk om je nu eens voor te zijn.
Denk je er om dat je je copyright aantekening nog uitbreidt /verandert tot / in 2008?
Comment door plato — 08/01/2008 #
spmmige mensen laten zon enorme indruk op je achter…jouw verhaal over haar maakt zo weer indruk op ons…mooiii….
kus Maureen
Comment door maureen — 08/01/2008 #
Meteen gedaan zie ik….welk een invloed heeft een Plato toch 🙂
Comment door plato — 08/01/2008 #