wat een heerlijk gevoel !

april 1, 2007 on 10:03 am | In Dankbaar, Over mezelf, Peuter, Trotser dan Trots | 5 Comments

Vorig jaar tijdens de wintersport, Peuter was nog Dreumes, voelde ik mij voor het eerst ècht een hele goede moeder. Wat een heerlijk gevoel !
Vraag me niet hoe het kwam of waarom toen pas juist toen, ik vertel het alleen even ter inleiding(e).

Een paar weken geleden voelde ik mij voor het eerst ècht een slechte moeder.
Peuter ging al een paar weken naar peuterschooltje, maar ‘deed het niet zo goed’.
Hij snapte maar niet waarom andere kindjes niet eerst vroegen of ze met iets mochten spelen, en zo maar speelgoed afpakten waar hij mee aan het spelen was !
Hij moest toch ook eerst alles vragen, en mocht ook niet zomaar iets van een ander afpakken ! Het was niet eerlijk !!!
Ook was ‘ie een beetje bang geweest, voor een kindje dat hem omver had geduwd.
Hij trok het zich alemaal nogal aan en de jufffies zeiden dat ze ‘daar nog wel even werk mee hadden’.

Ik maakte me zorgen… had ik hem dan te netjes beleefd opgevoed ? Zou hij straks over zich heen laten lopen ? Alles maar van hem af laten pakken en dan een potje gaan staan janken, ondertussen tussen snotneus en trillipjes door herhalend hoe dat kindje het niet eerst had gevraagd en ook nog eens geen ‘dank je wel’ had gezegd ?
Was al die moeite om Peuter ‘alsjeblieft’ en ‘dank je wel’ te leren, voor niks geweest ? Moest ik het hem dan nu allemaal maar weer af gaan leren ?

Ik wilde wil eigenlijk wel gewoon dat Peuter netjes vraagt of ‘ie iets mag, en ‘dank je wel’ zegt als ‘ie iets krijgt, maar zo leuk als hij andere kindjes eerst vond, zo ‘spannend’ ging hij ze nu vinden. Bang dat ze iets van hem af zouden pakken, of hem zomaar omver zouden duwen.

De gulden middenweg vinden was moeilijk lastig, maar loonde snel, want we leven nog geen maand later en Peuter doet het fantastisch op school !
De jufffies staan versteld van hem.

Maar vanmiddag voelde ik mij pas ècht weer een hele goede moeder…

In het huisje van de buurman logeerde zijn zoon, met vriendin en kindjes. Het jongste meisje, een soort van stoer engeltje, was 2½. Ietsie ouder dan Peuter dus.
Terwijl ze samen met haar grote zus aan het bellen ‘blazen’ is, en ondertussen verlekkerd kijkt naar al het speelgoed voor ons huisje, stapt Peuter onverschrokken op haar af. Goed zo, Peuter !
“Je mag wel eventjes in mijn auto, kindje,” zegt hij. Goed zo, Peuter !
Stoer Engeltje lacht, maar kruipt toch liever even weg bij Grote Zus.
Een kleine stilte.
Dan moedigt Peuter haar aan om weer bellen te gaan ‘blazen’.
“Toe maar, kindje…” terwijl hij heel overdreven alle bellen probeert te vangen…

Goed zo, Peuter !

Even later zijn Stoer Engeltje en Grote Zus weer even buiten (ver van ons en veilig bij elkaar), Peuter is toevallig ook ‘net klaar met schommelen’ en hij stapt weer op de meiden af.
“Wil je ook eventjes in mijn schommel ?,” vraagt hij aan Stoer Engeltje. Goed zo, Peuter !
Stoer Engeltje lacht weer, ik zie dat ze het zooo graag zou willen, maar ze kruipt toch liever nog even weg bij Grote Zus.

Ik loop naar binnen en als ik terug kom, met een kleine demonstratie van Nijntje Millennium Editie (ze praat, zingt, telt èn leert je vormen èn kleuren !), komt ze toch dichtbij genoeg om Nijntje stilletjes aan te pakken.

Maar Peuter geeft het ook niet op !
Als hij ‘ook klaar met glijden’ is, loopt ‘ie weer naar Stoer Engeltje toe.
“Wil je alsjeblieft eventjes op mijn glijbaan ?”
En ja hoor !

Goed zo, Peuter !!!

Hij complimenteert Stoer Engeltje dat ze het ‘zo goed kan’, bedankt ook nog netjes voor het koekje wat ‘ie even later, schoorvoetend, van haar krijgt en bij het afscheid mèt handkusje zegt ‘ie : “Dag kindje, tot een volgende keer. Het was gezellig !”
Stoer Engeltje lacht en geeft een verlegen handkusje terug.

Een klein half uurtje later hebben we het eten op.
Peuter vouwt zijn handjes en zegt : “Dank U wel voor het lekkere eten èn voor de fijne dag met het kindje ! Amen.”

Wat een heerlijk gevoel ! Dank je wel, Peuter !!!