veertig minuten drama (voor alle mama’s)

Het nieuwe jaar is nog maar net een goeie dag oud of Peuter krijgt het op z’n heupjes. Alwéér, moet ik erbij zeggen, want sinds z’n derde verjaardag heeft ‘ie hier wel vaker last van. Ik ben drie en ik luister lekker nie. Dat idee. Nou helpt die hele Sinterklaas-jarig-zelf-jarig-nog-meer-visite-voor-z’n-jaardag-Kerst-vakantie-papa-thuis-periode natuurlijk ook niet, maar ik doe onwijs m’n best om dit alles in Peuter-hap-klare-brokken te serveren en nou ja, ik blijf gewoon de baas. Punt.

Maar meneer wil dus altijd door mama naar bed gebracht worden. Echt altijd. Papa en mama sámen mag ook, maar mama moet mee. En hoe fijn dat ook is, hem naar bed brengen, mama wil dat ‘ie soms ook alleen door papa naar bed gebracht kàn worden. Als dat kan. Zoals in de vakantie. Nu, dus. Omdat dat goed voor ‘m is, leuk voor papa en soms ook wel eens even lekker voor de mama. Maar de vakantie is inmiddels al driekwart om en nog steeds heeft ‘ie daar geen zin in. Vette Pech. Vond ik. Vandaag.
En Peuter vond : ‘BÈÈÈÈÈÈÈHHHHHHHHH !!!’

Wat zou opvoeden zoveel makkelijker zijn, zonder buren. Want afgezien van het feit dat ik me echt scháám voor zo’n gillend kind, kan ik me ook voorstellen dat het gewoon reuze irritant is om aan te horen. Als dat niet je kind is. En je net lekker tv zat te kijken. Zoals elke dag, de héle dag van ’s ochtends vroeg tot midden in de nacht. Lekker hard ook. (Misschien moet ik me inderdaad maar eens wat minder druk maken over het al dan niet geluidsoverlast bezorgen, aangezien het hier nogàl luidruchtige buren betreft…)

Peuter schreeuwt en gilt en doet dus. Huilen ook. Echte tranen. En ik kan daar Heel Slecht tegen. Echt Heel Slecht. Hij zou ook strontverwend zijn, wat dat betreft, als ik op zulke momenten niet aan de toekomst zou denken. Maar dat doe ik dan gelukkig wel. Maar om dat nou dik veertig minuten vol te houden, dat vergt veel van me. Heel Veel. En dan word ik op een gegeven moment ook Echt Boos. En chagrijnig. Kutkind.

Maar we hebben ons er weer doorheen geslagen, door dit drama. En aangezien ‘ie nog nooit zo stout was geweest als nu, geeft me dat toch hoop. Voor de toekomst. Waarin ‘ie ongetwijfeld nog eens zó stout en ook nog wel eens nòg stouter zal zijn.
Ooit.

Dit stukje was is voor alle mama’s die hier wel eens roepen dat Peuter altijd vrolijk en of het ideale kind is. En die dat andere stukje (klik !) misschien gemist hadden.
En voor de mama zelf nog even een terugblik op de fijne ochtend met z’n tweetjes, vóór het drama, terwijl ik me verheug op de fijne middag met z’n drietjes, ná het drama.