168,3 kilometer van elkaar verwijderd
oktober 20, 2007 on 11:20 am | In Bla bla bla, Moe(der), Peuter | 31 CommentsNegen september tweeduizendvijf viel op een vrijdag.
Dat weet ik nog, omdat toen mijn enige nichtje geboren is. En ik haar zo snel mogelijk in mijn hart en armen wou sluiten. En we dus, tegen beter weten in, in de auto stapten en er vier uur over deden om in Arnhem te komen.
Nee, dat deden we niet wéér.
We hadden ons lesje geleerd.
Maar toevallig viel gisteren ook op een vrijdag. De laatste vrijdag van de vakantie voor één deel van het land en tevens de eerste vrijdag van de vakantie voor weer een ànder deel. En toch zaten we ‘maar’ drie uur en tien minuten in de auto om aan de andere kant van het land te geraken. Een rit waar we gemiddeld (lees : op andere betere dagen/ tijdstippen) niet meer dan twee uurtjes aan kwijt zijn.
‘Het duurt wel lang,’ zei Peuter na ongeveer die twee uur, ‘het is wel ver.’
Maar hij zong vrolijk verder en maakte de lange zit zo voor iedereen een stuk aangenamer.
Als we Zwolle naderen, voel ik altijd nog een gevoel van ‘thuiskomen’. Eenmaal over de IJssel verdwijnt dat gevoel ook langzaam weer, want ik woon hier daar inmiddels al drie jaar niet meer, maar het komt altijd nog heel even terug als ik Zwolle daadwerkelijk weer uit rijd.
Het stukje weg waar al deze gevoelens ook allerlei herinneringen weer oproepen (of andersom) kun je (op andere betere dagen/ tijdstippen) in vijf minuten afleggen. Gok ik zo. Laat ik er een minuutje naast zitten.
Gisteren duurde het meer dan drie kwartier.
Maar veel ruimte om aan ‘vroeger’ te denken had ik niet, aangezien ik druk was met Het Grote Waarom (ik, de snack-koningin(ge) herself, alleen een zooi snacks voor Peuter voor onderweg had ingepakt. Zelf had ik nog geen Smintje of een Läkerol, maar Peuter kon kiezen uit :
– kleine, geurige, zoete citrusvrucht (ok, die heb ik dus uiteindelijk grotendeels zelf opgegeten, maar màn wat was het een klein mandarijntje !)
– choco-smikkelbol (die ik ooit één keer heb geprobeerd, maar màn wat zijn die dingen ranzig !)
– plopkoeken (ok, die kon ‘ie niet echt kiezen, die had ik in m’n tas voor het geval het lang zou gaan duren hij vervelend zou gaan worden. Want ja, ook Peuter is wel eens vervelend. Maar nu dus even niet.)
– mini zakje snoepjes (ok, eigenlijk zelfde verhaal als hierboven. Maar het zàt wel in m’n tas !)
En hij had een pakje sinaasappelsap !
Ik had een half flesje water. Zo’n klein flesje.).
Iets te vroeg zetten we ‘We zijn er bijna’ in en dus werd dit gevolgd door een ‘Als we nu héél langzaam tot tien tellen, dan zijn we er ! En dan beginnen we bij nul !’. Om vervolgens bij negen te roepen : ‘Nee, stop ! We deden het verkeerd, we moeten natuurlijk bij één beginnen !’ En dan nog die laatste paar bochtjes iets te snel nemen.
Iedereen was dus èxtra blij toen we er eindelijk waren. Peuter moest meteen fietsen (natuurlijk), maar niet nadat hij het hele huis had afgezocht naar zijn favoriete autootje van de vorige keer. Inmiddels zitten er al 3 stickers op, vertelde mama me vanmorgen, oftewel : hij heeft al drie keer op de wc geplast ! Mijn Kanjer.
Het afscheid viel mee. Zowel Peuter als de mama hielden het droog. Even later zat de mama alweer met een ander kindje op schoot (even speelgoedjes brengen !) en kreeg ze een smsje dat Peuter genoot van zijn ijstaart.
Nadat ‘ie sliep, belde mama even om te vertellen hoe het was gegaan.
Goed.
Ze had nog wel even bij hem willen blijven zitten, maar Peuter had gezegd : ‘Ik wil nu dat je weggaat, oma, want ik wil nu slapen.’ Heel verstandig.
Het was al half twee toen ik zelf ging slapen. Iets minder verstandig. Maar ik was er dan ook pas om kwart over negen uit !
Inmiddels heb ik m’n ventje al eventjes aan de telefoon gehad en hij vertelde me dat het ‘alleen zonder papa en mama ook leuk was’ ! Ik kreeg een dikke kus en moest daarna maar even met opa kletsen, want meneer was druk met spelen. Hij belde vanmiddag wel even weer.
KANJER !!!
Ik mis ‘m.
Ik ben zo blij dat ‘ie het zo naar z’n zin heeft.
Ik vind het zo fijn voor m’n ouders dat ze eens even ècht kunnen genieten van dat lieve, vrolijke mannetje van me ons.
Ik denk dat ik de hele dag op m’n Hello Kitty sloffen blijf lopen.
*Van de zenuwen word ik altijd erg eh… ‘kletserig’.
31 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Heel irritant ga ik nu zeggen: zie je nou wel!? Wahaha, grapje. Geniet vandaag lekker van de dag, loop op je sloffen, plof op de bank, ga de stad in (ook best leuk zonder kinderen) of doe eens lekker niks. Da’s ook wel eens fijn. En tot kwart over negen… da’s hartstikke vroeg!
Comment door Mir — 20/10/2007 #
wahahahahaha
jaja…de navelstreng word wéér een stukje doorgeneden!! wahahahha
ben trots op je meis!!
maar ik blijf zeggen: naar buiten!! zonnetje in…lange wandeling ( hardlopen??) pak een terrasje, zonder peuter….rust!!
meis, geniet zoals jij er alleen zin in hebt!!
@ heb je collage van de red head af laten drukken en hij hangt nu boven mijn pc! 😉
geniet van je weekend,
morgen weer dat stuk rijden om hem op te halen??
liefs janneke
Comment door J@ntje — 20/10/2007 #
Geeft niks hoor, ik mis Brecht (Joep en Madelief hebben nog nooit gelogeerd…) ook altijd als ze één of twee nachtjes bij oma (lees: nog geen twee minuten lopen verderop…) logeert. Ook ergens deze week een keer. Ik vind het wel een beetje dubbel trouwens. De rust na het avondeten in plaats van Brecht ‘r gegil is wel even lekker, maar toch… snel maar weer terugkomen… en dat lege bed als we ’s avonds zelf gaan slapen… en ’s morgens geen vrolijke slaapkop aan je bed…
Echt, ik begrijp je…
Comment door Yvonn — 20/10/2007 #
Met elk uur dat voorbij gaat, komt het ophalen ook weer een uur dichterbij.
(werkt ook met minuten, zelfs met seconden).
Comment door Geartsje — 20/10/2007 #
O, en op die laarzen staat de Friese vlag, chauvinistisch he?
Die wil je vast niet :D.
Comment door Geartsje — 20/10/2007 #
ik vind het al vreselijk als ik die zwangere buik de deur uit zie lopen….pfff..hoe moet dat als t er is. Kan me voorstellen dat je peuter mist. tis ook zon lekker ventje.
geniet wel lekker van je vrije daagjes…..uitslapen enzooo
kus maureen
Comment door maureen — 20/10/2007 #
Zo, peuter ligt er in zonder gezeur maar met een grote poster boven zijn bed van een Iveco alleen……………..hij blijft hem Daf noemen maar dat leren we hem wel als hij weer wakker wordt.
Als hij de trap afgaat ziet hij telkens een groene Daf en dat vindt hij machtig mooi.
Als hij er weer uitkomt mag hij bij opa op de fiets dat leek hem ook erg leuk. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx mama
Comment door mama — 20/10/2007 #
@mama : 😀 dank je dat je dat nog even meldt, daar zit ik inderdaad aan te denken ! (zo van : hm… tis half twee… gewéést… hoe zou het gaan ?)
Comment door de mama — 20/10/2007 #
Jullie zijn allebei van die Kanjers! Ik hoop eigenlijk alledrie, maar dat moet haast wel.
Comment door Marius — 20/10/2007 #
Och gossie, wat een verslag zeg! Prachtig, van de zenuwen dus. Maar wat goed dat je ouders nu helemaal alleen van de grote kanjer kunnen genieten en jij de hele dag op je sloffen kunt blijven lopen. Maar dat doe je toch zeker niet, het is bij jullie vast en zeker net zo’n mooi weer als hier.
Comment door Toaske — 20/10/2007 #
O, wat is dat loslaten toch moeilijk, hè meid?!!
Die navelstreng blijft trekken!!
Maar een hele geruststelling dat Peuter zo geniet!
Nu jij nog! 😉
Comment door Anske — 20/10/2007 #
Zie je wel…dààr gaat het helemaal goed komen! Maar lekker slim ook dat je er dan zo laat in ging! Maar ach..als je wilt kan je ook zò je ogen weer even dicht doen..(het idee alleen doet vaak al wonderen 😉 Ik hoop voor je dat peuter nu gebracht wordt ipv dat je weer die rit kan maken!
Comment door annemarie — 20/10/2007 #
goed van jou, dat loslaten! 🙂 jong oefenen, dan raak je er sneller aan gewend.
*zegt ze dapper*
Comment door Plien — 20/10/2007 #
Die Inge, zenuwen! Ik hoef denk ik ook niet te vertellen dat ik met je meeleef. We hadden al eerder over een overeenkomstig gevalletje gelogd waarbij het over moedertranen en loslaten ging.
Wel lief dat Peuter nog even belde om de mama gerust te stellen 😀
Comment door Mimi — 20/10/2007 #
Ja Ing, ik schreef het zelf van de week al op mijn eigen blog. Houden van is loslaten. Maar mijn Thomas is gisterenavond weer veilig thuis gekomen. En ik heb hem de eerste 5 minuten niet meer losgelaten. Hoop dat Jonah het net zo leuk zal hebben als Thomas en dat je hem ook snel weer in je armen kunt sluiten……
Comment door Inge — 20/10/2007 #
Heel goed, je doet heel heel goed!
Hello Kitty? 😉 😉
Comment door Marijke — 20/10/2007 #
In het begin is zo’n logeerpartij echt heel wat. Maar het doet je zoveel goed wanneer je weet dat ze het leuk hebben. Hopelijk heb je ondanks je zenuwen kunnen genieten van de vrijheid. Maar het voelt wel een beetje vreemd, hè?
Comment door Tina — 20/10/2007 #
sterkte zonder peuter! ik heb het laatst ook bij wijze van grote uitzondering meegemaakt en echt, je overleeft het. geniet er vooral ook van. daarna was het bij ons leuker dan daarvoor!
Comment door s a r a — 20/10/2007 #
pffft…
moest ’t drie keer lezen,
totdat ik ‘r iets van begreep.
( dat zegt meer over mij,
als over jouw stukje )
Maar ik denk,
dat ’t allemaal
wel goed komt.
met jullie
peutermannetje…en met ’n beetje goeie wil
met jou ook wel.
Comment door Anders — 21/10/2007 #
ja dat is even vreemd he maar geniet van je peuterloze zondag :):)
Comment door julia — 21/10/2007 #
Aaaah, heerlijk. Hello kitty sloffen op tafel, pot thee, goed boek… voor je ’t weet is de rust weer voorbij 🙂
Comment door Francine — 21/10/2007 #
Ik weet hoe je je voelt, maar toen ik eenmaal 3 kinderen had, werd het makkelijker en nu…..nu is het feest als ik die 3 boeven even niet om me heen heb. Je gaat het echt leren in de loop der jaren.
Comment door Ing — 21/10/2007 #
Kan me voorstellen dat je hem mist, maar zo gaat het vanaf dag 1, elke dag een stukje meer zelfstandig… maar als moeder begrijp ik het helemaal.
Carpe Diem
Natasza
Comment door Natasza — 21/10/2007 #
Hij heeft het gelukkig naar zijn zin!
Comment door Eline — 21/10/2007 #
Off topic: in de jaren ’80 had ik ook van die laarsjes maar dan niet rood.. en nee dat is geen box. Dat is ons traphek 😉
Comment door Marijke — 21/10/2007 #
Ik wed dat je huilend aan de deur staat als hij uitstapt en mamma roept… 😛
Comment door Maurice — 21/10/2007 #
@all : iedereen nog (weer) bedankt voor het meeleven en het begrip. dat doet
eenmijn moederhart goed ! 😀Comment door de mama — 21/10/2007 #
Peuter nu weer thuis?
Het wakker worden, dat vind ik altijd het ergste zonder kids in huis. Dat ze niet ff tegen je aankruipen in bed :-(.
Comment door Karen — 21/10/2007 #
Een beetje moeder blijft haar kinderen missen.
Kweet nog goed dat ik Kim drie jaar geleden naar Schiphol bracht, samen met haar vriend, ze gingen op vakantie. Dat doe je meestal als je naar Schiphol gaat, maar goed, toen die twee door de douane waren, ik hield het niet droog hoor.
Ze zijn 21 en 23 nu, maar blijf ze missen.
Dus het wordt wel minder misschien, maar gaat niet over.
Comment door Aukje — 21/10/2007 #
Wat ver weg voor een logeerpartij. Was toch in Zwolle blijven wonen….
Comment door Adolf — 21/10/2007 #
Peuter, zo jong al aan de zwerf….moeder met in haar hand ZO’n klein flesje water…weemoed en verlangen.
Jullie gezin is een en al literatuur.
Comment door plato — 23/10/2007 #