lieve allemaal

september 24, 2007 on 2:48 pm | In Over mezelf | 30 Comments

Ik was echt voornemens om er een paar leuke logjes van te maken, maar dan zou ik nog dagen weken bezig zijn met ‘over mezelf’-stukjes die jullie ongetwijfeld zouden gaan vervelen. En anders mij wel. Daarom maak ik me er even makkelijk vanaf doe ik het even zo.

Margriet, ik heb echt een hekel aan ongesteld zijn. En aan Grote Leugens. Mensen die net-doen-alsof. Pretenties. Onrecht. Brutaliteit. Kortzichtigheid. Stelligheid.
Als ik iets heb geleerd in mijn leven, is het wel dat je ècht nooit ‘nooit’ kunt zeggen.
En ja, nu zeg ik het twee keer.

Marijke, toen Peuter net was geboren, schreef ik voor hem het volgende ‘gedicht’:

En toen was je geboren
en alles was anders
en alles is goed.

Toen mama je voor het eerst kon horen,
wist ze dat alles nu was
en is zo ’t moet.

Geen literair hoogstandje, maar de mooiste woorden die ik ooit heb mogen schrijven.
Het mama-zijn is zoveel groter dan ik ooit had durven dromen. Nog steeds draag ik soms de eerste ‘positiebroek’ die ik kocht. Geen heuse, gewoon zo’n trainingsbroek-met-een-touwtje, die dus niet zo strak zat als al mijn overige broeken. En het scheelt ook, dat ‘ie nog zo mooi zwart is en gewoon ook zo heerlijk zit, maar hij herinnert me er ook telkens aan, dat ‘mama’ iets is, wat je wordt. Ook nádat je kindje geboren is, is het nog steeds iets wat je wòrdt. Elke dag een stukje meer.
En deze mama, om je laatste vraag te beantwoorden, heeft altijd komkommer in d’r koelkast. Altijd.

Sanne, als ik één foto zou moeten kiezen uit al die duizenden foto’s die ik van Peuter heb gemaakt, zou het deze zijn :

Officieel was Peuter toen nog Dreumes. Het was de eerste dag, sinds ik mama was, dat Alles precies op z’n plek viel. Het mama-zijn, zoals ik het me altijd voor had gesteld. Èn beter ! Deze foto hangt (in kleur) dan ook op een groot doek bij ons aan de muur en de dag staat voor altijd in mijn hart gegrift.
Ik hoop dat ‘ie ooit in een huis in Scandinavië komt te hangen. Dat is waar ik graag zou willen wonen, one day, als mijn ouders er niet meer zijn. Misschien moet ik al eens beginnen met een cursus Deens/ Zweeds/ Noors.
Alhoewel, wellicht eerst Vriendje eens overtuigen ! Toen we nog in het studentenhuis, waar we elkaar hebben leren kennen, woonden, (hij op 16 en ik op 7o vierkante meter – goh, waarom zou ‘ie toch zo vaak bij mij zijn geweest ? ; ) zijn we ook ooit eens samen naar Denemarken geweest. Maar ik geloof niet dat hij er zo verknocht aan is geraakt als ik…

San, Peuter is een echte minimij. We zijn zo duidelijk ‘twee appeltjes uit dezelfde boom’.  Ik hoop dat hij, naarmate zijn eigen karakter zich meer en meer gaat vormen, alleen de goede eigenschappen overhoudt, maar momenteel heeft ‘ie ook duidelijk mama’s ‘mindere eigenschappen’ geërfd. Een gevoel voor drama om U tegen te zeggen ! Gisterochtend, tijdens ons zondagsritueel, had ‘ie er tussendoor ook nog even last van. Toen was ik wel even blij dat het nu geen zomer meer en het strand redelijk verlaten is. Nu had er verder niemand last van, wat in mijn favoriete jaargetijde wel eens anders had kunnen zijn !
Ik was trouwens vergeten een boekje mee te nemen, terwijl ik al tijden weer eens Het Sacrament van Sophie wil lezen, om te kijken of het nog steeds mijn favoriete boek is.

Toaske, zou jij, als het oorlog zou zijn, in het verzet zitten ? Zo ja, dan zou je mijn heldin zijn. Ik weet het namelijk zo net nog niet, van mezelf. Voordat ik mama was, had ik absoluut ‘ja’ geroepen, iets te hard misschien, maar nu…
Het idee om mezelf opzettelijk in een situatie te brengen, waardoor Peuter me zou kunnen verliezen, voelt erg tegennatuurlijk.
Het allerergste wat iemand me kan flikken, is dan ook Peuter iets aandoen. Op welke wijze dan ook. Het is de bedoeling, als ik groot wijs ben, dat ik nog oma wordt, dus kom niet aan Peuter !

Frank, wat maakt dat jij denkt dat ik vaak hoofdpijn heb ? Dit is overigens niet de vraag die ik je zou stellen, als ik maar één vraag aan je zou mogen stellen, waarop je eerlijk antwoord zou moeten geven. Dan zou ik je namelijk vragen wat Frank hoopt en wenst en wil voor de zijn toekomst. O en het geeft overigens niet als je niet reageert, alhoewel het wel leuk is zou zijn.

Marleen is nu op vakantie en dus bewaar ik haar vragen voor later.

Tina, als ik soep maak, doe ik maar wat. Het mag bijna een wonder heten dat het altijd zo lekker smaakt ! Ik struin wat door de kastjes en roer nog ffies door, dat idee. Maar wat soepreceptjes nu met open deuren te maken hebben ?!!
Op de foto hierboven deed ik ook maar wat trouwens (en noemde het grasfiguurtjes), terwijl iemand ànders de foto maakte. En je ziet twee keer (een stukje van) dezelfde foto. Fotosoep dus.
Je vroeg me ook naar ‘het leukste logje dat ik ooit had geschreven’ en ik hèb me daar dit weekend toch een hoop oude logjes gelezen, wat op zich heel tijdrovend leuk was, maar een antwoord op je vraag heb ik (nog) niet. 

Jetty, ik hoop dat Peuter later papa wordt. En mij daarmee oma maakt. Al was het alleen maar omdat we dan in ieder geval nog vele jaren samen hebben te gaan. Mijn enige hoop om oma te worden is ook op hem gevestigd, aangezien hij enig kind is. En blijft, zo het er nu uitziet. En voor bij dat enige kind hoop ik nog heel lang ‘thuis’ te zijn, maar gezien onze financiële situatie zal deze mama wel ooit weer eens moeten gaan werken. Hopelijk pas als Peuter Kleuter fulltime naar school gaat.

Ing, in de negen maanden dat ik nu (b)log, schreef ik al eens over mijn vroegere eerdere baantjes en mijn andere droom. Muziek.
Over mijn favoriete muziek zou ik ook nog wel een stuk of honderd wat logjes kunnen vullen. Luister eens hiernaar, zou ik zeggen. Of kijk (en lees en luister) naar wat ik in 2oo7 te melden had over muziek.

Inge, bijna alle foto’s die je hier ziet, zijn eerst door de Fotosoep gehaald. En daar mag je me altijd over mailen, bij gebrek aan de toch-eerst-door-mij-beloofde online cursus.
Misschien dat ik je dan eens uitgebreid kan mailen over in welke mate ik al dan niet de moeder ben geworden, die ik voor ogen had toen ik zwanger was. Want dat is een lang verhaal ! (In het kort : Ja, nog beter ! èn Nee, bij lange na niet.)
Een echte ‘lijfspreuk’ heb ik niet, maar ooit ‘moest’ ik er één kiezen, dus deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid gooi ik er dan nog maar een keer in ; Pluk de dag, met het oog op de toekomst !

Annemarie, we hebben hier inderdaad duizenden (èn duizenden) foto’s ! Lang leve de digitale camera ! Volgens mij was Peuter Baby nog geen twee maanden, toen we al op de tweeduizend foto’s zaten.
Inmiddels hebben we zo’n tien fotoboeken en dertig cd’tjes vol met foto’s en moet er nodig weer eens wat gebrand worden.
Als Wanneer ik langs kom, in goed overleg (ik wacht nog op je mailtje !), zul je vanzelf wel zien welke kledingmaat ik draag. Dat verschilt namelijk nogal. Van XS-M.

Blankie zonder apestaartje, want daar snapt deze WordPress editor de ballen van, als ik een week een man zou mogen moeten zijn, zou ik in ieder geval de week kiezen waarin ik anders ongesteld zou zijn. Tegen die tijd zou ik je dan nog wel mailen om je te vertellen wat ik allemaal heb gedaan. Denk ik. Of niet, natuurlijk, misschien ben ik wel een heel naar mannetje.
Drie wensen zijn makkelijker.
1. Laat God bestaan, dan wel ontstaan.
2. Laat Hem of Haar inzien, dat wij mensen niet begrijpen waar oorlog en hongersnood en al dat soort ellende ‘goed voor is’.
3. Laat Hem of Haar daar naar handelen.
Aangezien ik veel te vaak nooit ‘nooit’ zeg, beantwoord ik ook jouw laatste vraag nooit niet.

Leukerd, over spijt zou ik nog wel wat logjes kunnen vullen. Laat ik in ieder geval gezegd hebben dat ik wel degelijk spijt heb van sommige keuzes die ik ooit heb gemaakt. Je houdt hierover nog een logje tegoed. Binnenkort !

Aukje, als Peuter geen peuter meer is, dan is ‘ie dus Kleuter !

Yvonn, er zijn zeker dingen die ik (hier) niet zal vertellen. Dingen die andere mensen zouden kwetsen. Onnodig. Ik herinner me ineens een logje van jou en weet zeker dat je begrijpt wat ik bedoel, zonder verdere uitleg.

Jan, mijn grootste angst is om te verliezen.
Peuter te verliezen, mezelf te verliezen.
Mijn diepste verlangen is om Peuter alles (mee) te geven voor de toekomst die ik nu nog voor hem voor ogen heb en mocht (haha !) deze afwijken, voor de toekomst die hij straks zelf zal ambiëren.

Als laatste vroeg Jan mij, wat ik zelf zou willen dat zijn derde vraag zou zijn, maar na al deze vragen (en antwoorden !) zou ik dàt ècht niet meer weten.

Nog nooit heb ik zooo lang over een logje gedaan ! Bedankt voor jullie bijdrage, allemaal !