9o
september 10, 2007 on 8:46 am | In Dankbaar, Dat was toen | 27 CommentsVandaag is het precies twintig jaar geleden dat Opa zijn zeventigste en tevens laatste verjaardag vierde. Vier dagen later vierde Oma haar zevenenzestigste en eveneens háár laatste verjaardag. Een klein rekensommetje leert dat ze, bij leven, deze week dus respectievelijk negentig en zevenentachtig jaar waren geworden.
In mijn fantasie ziet Opa’s negentigste verjaardag er natuurlijk geweldig uit, met allemaal, maar niet te veel, toeters en bellen en al zijn vijf achterkleinzoons, waarvan ‘ie er niet één heeft mogen ontmoeten. Vriendje en hij praten honderduit over Vriendje’s werk, terwijl mijn moeder met háár moeder kletst.
Vooral dat laatste zou ook fijn zijn.
Om mij heen echter zie ik het verdriet van kinderen en kleinkinderen, die weliswaar nog niet lijfelijk, maar wel degelijk geestelijk afscheid hebben moeten nemen van ouders, opa’s en oma’s. ‘Zo dement als een deur,’ grappen ze naar de buitenwereld toe, maar de pijn schijnt dwars door de grap heen en raakt me vaak diep.
Ik heb het niet mee hoeven maken, het immense verdriet wat m’n moeder zou hebben als Oma haar zou vragen wanneer haar enige dochter nou weer eens op bezoek kwam. Of (een) Opa die ineens weer denkt te leven tijdens de Tweede Wereldoorlog en niets of niemand meer vertrouwt.
Nooit heb ik bezoekjes aan Opa en Oma als verplichting ervaren, zelfs niet in het ziekenhuis. Ik heb niet voor ze hoeven zorgen, ze zorgden voor mij. Tot aan het eind.
Het eind, dat dan wel veel te vroeg kwam voor deze twee lieve en liefhebbende mensen, en al die hun liefhadden, maar waar ik achteraf toch dankbaar voor ben.
Oma was plotsklaps weg, maar zonder (lang) te lijden, waardoor ze niet mee heeft hoeven maken hoe Opa zieker en zieker werd. Opa heeft in zijn laatste maanden, alleen, een impact op me gehad die ik ook niet had willen missen. Zijn liefde, kracht, vergevingsgezindheid en geloof in God en Goed waren me, toen Oma er nog was, nooit zó opgevallen en hebben me zoveel meegegeven voor de toekomst.
De tekst die hij voor zijn afscheid koos, ‘Mijn genade is u genoeg*’, kon ik destijds niet helemaal plaatsen. Nu wel.
Opa.
Voor je negentigste verjaardag, daarboven in de Hemel of waar je, behalve in onze harten en gedachten, ook bent, wil ik je laten weten dat ik nu nòg van je leer. En daar dankbaar voor ben. Feliciteer Oma ook vast van me en laat haar weten dat ze nog steeds mijn nummer één is ! Maak er een mooi feestje van, samen. Dat is jullie wel toevertrouwd.
Jullie voor altijd liefhebbende kleindochter,
Inge.
*2 Korinthiërs 12.
27 Comments »
RSS feed for comments on this post.
wat mooi,
mijn opa leeft nog, en is ook nog behoorlijk bij de pinken. Ik zie wel wat vereenzaming, zijn vrienden zijn inmiddels al niet meer in leven.
af en toe zoeken we hem eens op, en praat hij het liefst over vroeger..
opaatje..
Comment door margriet — 10/09/2007 #
wat raak je me hiermee zeg !!
als je geen ouders meer hebt …en ook geen grootouders ..staan ze door jouw verhaal allemaal weer even op mijn stoep ….
ik laat ze even binnen ;))
Comment door lenie — 10/09/2007 #
Mooi zeg! 🙂
Ik heb nog een opa en een oma en ben daar ook heel dankbaar voor! Geweldige mensen!
Comment door Marieke — 10/09/2007 #
Mooi dat je dankbaar bent. Hoe je grootouders ook komen te overlijden, het blijft verdrietig. Ik heb ze niet meer, maar we praten en vertellen nog veel over ze. En zo voelen de kinderen dat ze ergens ‘oude opa’s en oma’s’ hebben die veel van ze zouden hebben gehouden.
Comment door Rianne — 10/09/2007 #
Kippevel… !
Comment door Sana — 10/09/2007 #
En zo had ik gisteren ineens het gevoel snel langs mijn omaatje van 92 jaar te moeten (die begin dit jaar een hartaanval heeft gehad) en dat hebben we dus ook gedaan. Wat fijn dat ik dat nog kan doen en wat jammer dat ik dat zo weinig doe. Ok, een uur heen en terug is best lang voor maar een halfuurtje bezoek, maar het is het zo waard en het maakt oma zo blij.
Mooi stukje van je!
Comment door Karen — 10/09/2007 #
mooi gedaan meis !!
ze leven voort in je hart, en zo hoort het ook!!mijn jongen miste opa op zijn verjaardag…en die is in 2000 gegaan…maar wij gaan er altijd maar vanuit dat ze bij ons zijn…
steek een kaarsje aan..
en herinner..
liefs janneke
Comment door @>--}- J@ntje -{-- — 10/09/2007 #
Mooi geschreven. Mijn superoma is inmiddels 13 jaar dood. Veel verdriet heb ik er van gehad.
En dementie: tja, ik maak het nu mee met mijn schoonmoeder en het is heel erg als je mensen zo ziet wegglijden. Gelukkig is schoonmoeder leuk dement en niet agressief of zo want zulke mensen zitten er ook in het verzorgingstehuis.
Comment door Toaske — 10/09/2007 #
Heel mooi, en weet je wat mij dan weer raakt? De tekst die je aanhaalt was tevens de tekst op de rouwkaart van mn neef. (net 30, nu bijna 20 jaar geleden alweer) Bijzonder om zo’n band te kennen en te koesteren!
Comment door annemarie — 10/09/2007 #
Soms dringt de betekenis van een woord of zin pas veel later door…
Comment door Pascal — 10/09/2007 #
bijzonder, zo’n band/gevoel naar je grootouders. Zelf ken ik het niet, maar ik zie een dergelijke band wel bij mijn kinderen en mijn ouders. Beide partijen halen er veel genoegen uit.
Comment door mama muis — 10/09/2007 #
Mooi stukje weer Inge, je schrijft prachtig! Heb je ook aan mijn links toegevoegd, als je het niet erg vindt!
Comment door Jojo — 10/09/2007 #
Mooi weer Inge. (en dan doel ik niet op weer in de zin van al dat water buiten ( 😉
Comment door Mir — 10/09/2007 #
Ik had ook een goede band met mijn opa en oma, vooral met mijn oma. Toen ze dood ging was ik er echt kapot van, maar later bleven de mooie herinneringen over. Mij is vooral die onbaatzuchtige liefde bijgebleven en de zorgzaamheid. Dit stukje is dus heel herkenbaar. Mooi geschreven!
Comment door Tina — 10/09/2007 #
Mooi geschreven, Inge..
Heel veel liefde spreekt hier uit!
En ik weet zeker dat opa en oma van bovenaf heel trots op hun kleindochter en haar peuter neerkijken!!
Comment door Anske — 10/09/2007 #
Je opa en oma zijn je bescherm enengelen, reken maar dat ze goed op jullie passen! Wat een prachtig geschreven stuk hier weer Inge !
Comment door Julia — 10/09/2007 #
Stil groetend met een broos gebaar gingen ze voorbij, maar nog krijgen zij kussen van je ziel.
Comment door Marius — 10/09/2007 #
Prachtig geschreven, je zal ze wel enorm missen. Ik ben heel blij dat ik mijn opa en oma nog heb en dat ze alles meemaken. Ik was dan ook zeer blij dat mijn opa getuige kon zijn op mijn trouwdag, wat wil je als ze zelf 65 jaar getrouwd zijn!
Comment door San — 10/09/2007 #
… en speciaal bij dit log luisterde ik nog eens The Weeping Meadow van Eleni Kariandru.
Comment door Marius — 10/09/2007 #
Ik heb nog een oma, en het klinkt vast enorm ondankbaar, maar dit is net de oma met wie ik het minste had… De eerste die overleed, o zo plotseling, was mijn meest favoriete ‘pake'(opa) en met hem zou ik zo graag nog van alles hebben willen bespreken…
Mijn ouders zijn gelukkig erg gezond en nog vrij jong, en ik vind het idee dat ook zij kunnen wegvallen een van de ergste gedachten die in me omgaan.
Je roept heel wat op met jouw logje zo!
Comment door Richtsje — 10/09/2007 #
Inge, wat heb je dit prachtig verwoord….
Comment door ellen — 10/09/2007 #
psst…. heb genoten van je stukjes die je de afgelopen dagen hebt geplaatst 🙂
Comment door ellen — 10/09/2007 #
Dit is een stukje wat regelrecht zijn weg naar mijn hart zocht. Ik weet niet of je ook mijn Opa stukje van laatst heb gelezen….maar…..jeminee…ik vind met dit stukje van jou aansluiting op mijn gevoelens.
Dankje!!
Comment door Henriette — 10/09/2007 #
Het stukje staat onder 26 augustus.
Comment door Henriette — 10/09/2007 #
Mooi, dat je nog zoveel van hem leert en in gedachten en hart nog zo dicht bij ze bent.
Mijn oma wordt in december 90 jaar. We gaan er een mooi feest van maken!
Comment door Jelle — 10/09/2007 #
Je hebt inmiddels gelezen dat mijn moeder 90 jaar is geworden vorige week. Daar zijn wij ontzettend blij mee en dankbaar voor. Zelf heb ik nooit oma’s gekend, slechts één opa en dat was de vader van mijn moeder. Hij stierf op zijn 88ste verjaardag. Ik ben blij dat mijn kinderen in ieder geval van hun oma kunnen genieten.
Comment door trui — 11/09/2007 #
Bijzonder mooi omschreven. Mijn opa’s en oma’s leven ook niet meer maar ik draag ze altijd met me mee. Ben dolgelukkig dat ik mijnouders nog ‘bij me heb’. En ik hoop dat ze nog heel lang bij me mogen blijven…………
Ik ben getrouwd op oma’s verjaardag, zodat ze toch een beetje bij me was die dag. En we gingen in ondertrouw op de trouwdag van mijn opa en oma. Mijn opa was van 1900 dus die zou nu bijna 107 zijn geweest. Oma 105.
Ik heb nog een lieve ‘tante’. Het is eigenlijk mijn vaders tante want het is de zus van mijn (andere) oma. Maar een lief ‘wijffie’……. En nog zo bij de pinken.
Groetjes inge
Comment door Inge — 11/09/2007 #