huilen zonder tranen
augustus 28, 2007 on 2:00 pm | In Dat was toen, Over mezelf | 34 CommentsMet een vier jaar oudere zus, moest ik er al vroeg aan geloven. Verliefd zijn.
Eigenlijk interesseerde ik mij nog helemaal niet zo voor jongens, maar Zus des te meer, dus deed ik maar een beetje alsof. Totdat ik hèm zag. Dit was dus waar ze het altijd over had…
Hij had de mooiste ogen die ik ooit gezien had. Hij zat twee klassen hoger dan ik. Zijn stomme leren onwijs stoere jas hing altijd bij het lokaal waar ik Engels had. Zijn vrienden vond ik allemaal stom, maar ik lachte vriendelijk naar ze en zij naar mij. En hij. Hij lachte alsof de wereld alleen maar mooi was. En goed. En alsof ‘ie altijd een binnenpretje had.
Hij voetbalde eerst op maandag- en later op donderdagavond, bij ons achter op het sportveld. Hij zag er zó goed uit. Zelfs op z’n Kreidler. Zelfs als ‘ie scháátste. Ik hield niet van schaatsen. Kon het niet. Maar hij lachte zo lief. Dan gingen z’n ogen helemaal glinsteren. De mooiste ogen die ik ooit had gezien, dus.
Ik was jong. Te jong om verliefd te zijn, zouden zeker m’n ouders vinden en hij misschien ook. Dus ik verliefde hem op afstand. Dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar. Ondertussen verliefde ik ook wel andere jongens, die verliefd op mij waren, maar stiekem verliefde ik alleen hèm.
De allereerste keer dat ik huilde bij (en om) een film*, zat hij links achter me. Zus zat naast me en toen zij merkte dat ze eindelijk niet meer de enige was in de familie die een traantje liet bij het grote scherm, had ze de grootste schik.
Ik hoopte maar dat hij het niet zag. Want hij vond me zo stoer. En kwam in de pauze naar me toe, of ik het ook zo’n mooie film vond. Hij had het dus wèl gezien.
Één van z’n stomme vrienden probeerde me die avond te versieren. Toen hij dat doorhad, kregen ze bijna ruzie. Hij kwam me even later een drankje brengen, maar ik wist geen woord uit te brengen. En m’n moeder kon elk er elk moment zijn, om Zus en mij op te halen. Nee, hij hoefde me dus niet naar huis te brengen en nee, hij hoefde me ook niet te kussen. Hij deed het toch.
Je eerste liefde vergeet je nooit meer, zeggen ze wel eens.
Toch vraag ik me af of ik me dit allemaal nog zou herinneren, als hij nog zou leven.
Als hij niet op een avond nog naar ons geboortedorp was gereden èn weer terug naar de militaire basis. Niet zo moe was geweest dat hij achter het stuur in slaap was gevallen. En niet was verongelukt.
Zus belde, om het me te vertellen. Even later liep ik naar het sportveld waar hij eerst op maandag- en later op donderdagavond voetbalde. De lucht was vol, maar ik wist niet waarvan. Alles zag er anders uit. Voelde anders. Alsof ik voor het eerst meekreeg dat het avond was. En donker. Het was niet koud, maar alles was leeg. Alsof ik alleen was op de wereld. Waardoor alles, op een vreemde manier, ook heel veilig voelde.
Ik huilde zonder tranen.
Mijn vriendje snapte maar niet dat ik er zo door van slag was, ik had hèm toch ? Ik wou alléén hèm toch ? Het t-shirt, van de band waarin zijn naam voorkwam, mocht ik niet meer dragen. We kregen een grote ruzie over hoe je nou jaloers kon zijn op iemand die er niet meer was, maar achteraf was het terecht. Dat ‘ie jaloers was.
Onder een mooie boom, kijkt een klein stenen vogeltje uit over zijn graf. Als je er lang genoeg zit, lijkt het net of het vogeltje leeft en elk moment zou kunnen opvliegen, maar wacht tot je wegloopt. Ik heb wel eens achterom gekeken, maar dan zat ‘ie er nog.
Ik dacht dat ik het nooit zou vergeten. Zijn verjaardag. De datum waarop hij stierf. Maar ik weet het niet meer. Ik weet alleen nog, dat ik pas nádat hij er niet meer was, besefte hoe vreselijk veel ik nog steeds voor hem voelde. En me afvroeg of dàt het gevoel was, waar Zus het altijd over had.
*Rocky tig, het moment : Apollo Creed valt dood neer.
34 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Wat een treurig maar romantisch verhaal. Vreselijk dat jouw liefde zo vroeg moest gaan. Dan zou je je inderdaad afvragen, ‘what if?…’
Comment door Mimi — 28/08/2007 #
Wat heb je dit prachtig geschreven…
Mooi dat je je gevoelens zo wil delen!
Wat vreselijk tragisch dit!!
Comment door Anske — 28/08/2007 #
Wauw Inge… weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar vind het heel erg mooi geschreven en goed verwoord. Wat heftig!
Comment door Marieke — 28/08/2007 #
Ingrijpend. Zowel het terugdenken aan een eerste liefde als het feit dat je eerste liefde dood is.
Maar die Kreidler….;-)
Comment door Leukerd — 28/08/2007 #
poehe..huilebalk als ik ben zit ik hier nu in tranen met jou verhaal mee te lezen..menigmaal ben ik al uitgelachen omdat ik om elk mooi verhaal kan grienen…niet zonder tranen, maar bakken vol zilte tranen.
dramatisch..
Comment door margriet — 28/08/2007 #
Zo mooi en treurig tegelijk.
Comment door Karen — 28/08/2007 #
Dit soort zielige verhalen moet je niet tegen een hoogzwangere vertellen…ze gaat gelijk meesnikken:-) Ik vind dat je het prachtig hebt opgeschreven. Een hele mooie herinnering!
Comment door Miriam — 28/08/2007 #
Prachtig.. en tragisch.. heftig verhaaltje, mooi geschreven!
Comment door Mir — 28/08/2007 #
Oeps iets te snel. Wilde nog zeggen dat je je eerste liefde idd nooit meer vergeet..ga opeens aan ‘m denken ( ;
zuur wat jij hebt meegemaakt
Comment door Mir — 28/08/2007 #
Een speciaal plekje in je hart. Pijnlijk en mooi tegelijk.
Comment door Puur Kaat — 28/08/2007 #
Wat een verhaal zeg, tragisch, maar ook zo mooi en liefdevol…
Comment door Butterflydancing — 28/08/2007 #
Soms kunnen woorden het gewoon niet.
Nee, da’s gemeen. IK kan het niet. Die woorden kunnen er niets aan doen dat ik ze nu niet kan vinden…
Mooi geschreven. En enorm triest. Waarom bestaat daar nu even geen woord voor in mijn hoofd?
Comment door Sana — 28/08/2007 #
Jee Inge dat was heftig hoor . En wat heb je’t weer prachtig hier geschreven …. zo triest om dat mee te maken op zo jonge leeftijd xxxx
Comment door Julia — 28/08/2007 #
Tjee meis…
Wat een verhaal, het zal altijd een stukje van je zijn zo te lezen. Dat is ware liefde inderdaad! Mooi om te koesteren, heel triest dat het zo moest eindigen!!
Comment door annemarie — 28/08/2007 #
Inge, wat een prachtig en emotievol verhaal. Dank je dat je het met ons wilde delen. De manier waarop je hierover schrijft: kippenvel.
Comment door Toaske — 28/08/2007 #
Wauw……. heftig! Wat een moeilijke tijd moet dat zijn geweest voor je. Wist je zus dat je heimelijk verliefd op hem was?
Ben weer terug en heb je logjes op mijn gemakkie gelezen! Je schrijft altijd zo leuk en gezellig….. leuke foto ook van peuter op het strand met zijn pakje wicky!
groetjes
Comment door Inge — 28/08/2007 #
Ja idd mooi en treurig, maar je eerste liefde vergeet je toch nooit???
Ik ben 69 en weet er nog alles van, ook hoe ik voor de spiegel ging staan toen het uit was, en keek hoe hard ik wel huilde.
Ik heb hem nooit meer gezien, maar ik kan hem nog voor me halen.
Jammer dat je vriend dat niet begrijpt…en jaloers waarom???
Knuf Cyber Oma
Comment door Cyber Oma — 28/08/2007 #
@all : dank voor de lieve reacties. het was niet mijn bedoeling om iemand triest te maken, ik heb het eerder met een glimlach dan met een traan geschreven.
@inge : ja dat wist zus. ze bracht het nieuws destijds ook heel lief.
@cyber oma : ik doelde niet op niet mijn huidige vriend, maar op een eerder vriendje. maar leuk dat jij je dat soort dingen ook nog kan herinneren !
Comment door de mama — 28/08/2007 #
Ik werd er niet triest van, dit verhaal. Ik vind het heel mooi en een tikkeltje weemoedig. Maar dit soort herinneringen maken het de moeite waard je dingen te herinneren. Vind ik dan tenminste, een beetje zoet gemengd met zout. Mooie bewoording trouwens: ik verliefde hem.
Comment door Marleen — 28/08/2007 #
“Als je er lang genoeg zit, lijkt het net of het vogeltje leeft en elk moment zou kunnen opvliegen, maar wacht tot je wegloopt.” Een zin die de metafoor is voor de ontdekking van je liefde. Prachtig Inge.
Comment door Marius — 28/08/2007 #
Mooi geschreven. Liefde eindigt vaak tragisch, herinneringen golven door mijn gedachten. Ze komen weer boven, was ze even kwijt…
Comment door bl@nkie — 28/08/2007 #
Tragisch en mooi… sommige dingen vergeten we. Het gevoel blijft…
Comment door Pascal — 29/08/2007 #
@pascal : door de kreidler in jouw logje laatst, kwam het allemaal weer even boven…
Comment door de mama — 29/08/2007 #
Mooie herinneringen, hoe tragisch ook. Mooi verwoord ook, maar ik ben zo te zien iet de enige die dat vind.
Comment door Liesbeth — 29/08/2007 #
I remember……..
😉 Was wel heftig he????
Lieve groetjes! X
Comment door Jolanda — 29/08/2007 #
das een hele mooie, inge!
Comment door mama muis — 29/08/2007 #
Mooi geschreven. Verdrietig maar mooi.
Comment door Jelle — 29/08/2007 #
Bewijs van talent, dit stuk.
En van een Goed Hart.
Onverwacht.
Comment door Frank — 29/08/2007 #
@frank : onverwacht ? het ‘talent’ ? en of het ‘goed hart’ ?
Comment door de mama — 29/08/2007 #
Geen van beide.
(…hoe mysterieus…)
Comment door Frank — 30/08/2007 #
mooi inge…
was het ook niet een mengeling van het sterven van je jeugd…de herinneringen zouden nooit meer hetzelfde zijn…ach ja..
de pubertiet..
liefs janneke
(effe helemaal down vandaag)
Comment door janneke — 30/08/2007 #
—slik—
Comment door Anders — 16/12/2008 #
jeetje. *stilte*
Comment door sara — 11/01/2009 #
wat schrijf je er prachtig over, ik word er wel verdrietig van..
Comment door maurice — 14/06/2009 #