.dag in duizend woorden
februari 25, 2009 on 9:26 pm | In Bla bla bla | 32 CommentsVanochtend had ik eigenlijk een logje willen plaatsen. Want. Ineens vond ik, laatst, dat dat ’s ochtends hoorde. Maar ik moest al op tijd bij de podoloog zijn en daarna direct door naar de fysio. Ja, de rekening van zomers lang op flip-flops lopen is hoog.
De podoloog liep ook nog eens veertig minuten uit (..) en fysiojochie en ik snelden daarna dus direct naar de oefenruimte, waar even later een collega binnenkwam met het nieuws dat er een vliegtuig was neergestort op de A9. Het was inmiddels even voor elf en dus werd de radio harder gezet, om te horen hoe of wat. Er werd echter niks over gezegd en een paar mensen vroegen nog of ’t een grap was. Ik vertelde fysiojochie dat nu.nl soms wat sneller was en dus checkte hij ’t daar even en helaas was het dus geen grap.
Wat.vreselijk.
En, zo dacht ik op dat moment, mijn familie moest nog landen! Niet dat een beetje vertraging en landen op Rotterdam Airpot zo’n ramp zou zijn, maar het idee hè. Ineens.
Ik had een half uurtje, thuis, voordat ik Kleuter op mocht halen, maar ineens vond ik dat logje plaatsen niet zo belangrijk meer. Ik belde even met m’n papsie.
Toen we weer samen thuis waren, Zus gesmst en even later smste ze al terug dat ze al lang thuis waren. Duurde de vlucht erheen tien uur, de terugweg hadden ze in acht uur nog wat gedaan en ze waren al geland voor er iets aan de hand was.
Gelukkig.
Want ze vloog wel even met twee van mijn vier favoriete neefjes!
Ik draaide het nummer van m’n ouders nog maar eens.
Met een hele woensdagmiddag voor de boeg, besloot ik eerst even met Kleuter te gaan knutselen en kleuren en daarna dan alsnog het logje te plaatsen. Ochtend was het toch al lang niet meer. En helemáál niet nadat Kleuter z’n lunS op had. Hoe dat toch ook ooit moet, als da kiend ’s middags ook naar school moet?!!
Kleuter wou eerst een hoedje van papier en toen een zeilboot. Van karton. En karton knip ik sinds kort niet meer, nee, daar heb ik een donders scherp Hòbbymesje voor. Gekregen van Vriendje.
En met m’n hoofd half nog bij de mensen die iemand verloren hadden die ochtend en zo dankbaar (en zo dubbel..) dat Korrieporrie en Nootje er gewoon nog zijn en dat mijn ergste zorg op dat moment die hele fysio-ellende was, onderwijl doe je voorzichtig met dat schaartje roepend tegen Kleuter, schoot ik uit en sneed ik zo door m’n spijkerbroek heen in m’n been.
Au.
AU.
AU!!!
En wat is het dan toch handig, zo’n Kleuter erbij, waardoor je niet kunt gaan flippen en of in de stress schieten. Ik trok m’n broek uit, schrok een bietje van ’t bloed, maar herstelde me snel, hinkelpinkelde naar de keuken, spoelde de wond af met water, zag al het bloed op de vloer en veegde dat ondertussen nog even snel weg voordat Kleuter zou gaan flippen en of in de stress schieten, stelde hem ondertussen gerust dat het allemaal wel mee zou vallen, vond dat zelf ook, vroeg hem toch maar even z’n krukje uit de badkamer te halen, zodat ik even kon zitten en depte wat af. En nog maar eens wat. Drukte het nog eens goed aan met een droge doek, viste de verbandtrommel uit het keukenkastje en plakte een pleister. En nog maar eens een. En na de derde zette de twijfel in. Of ik toch niet even beter de dokter kon bellen.
De dokterspraktijk was tussen half drie en vier gesloten, in verband met adminstratieve werkzaamheden. En dat terwijl ze tussen twaalf en half twee ook al gesloten zijn, geen wonder dat ze altijd in gesprek zijn op die spaarzame momenten dat ze dus überhaupt telefonisch te bereiken zijn zouden moeten zijn.
Maar ik ben niet voor één gat in m’n been te vangen en aangezien we toch nog naar de supermarkt moesten, en de dokterspraktijk min of meer op de route ligt, reed ik er maar gewoon heen. En dat was maar goed ook. Want. Het moest gehecht.
En of ik dat zou trekken, zonder verdoving.
Ik zeg, ha! Ik heb ooit een kind gebaard zonder enige vorm van verdoving what.so.fucking.ever. en nou jij weer, màn. Hè, hè! Màn.
Nou, en toen naaide ‘ie er één lullig hechtinkje door. In ’t midden. En bazelde nog wat over dat je tegenwoordig niet meer zonder verdoving hoeft te bevallen, maar dat hij toch vond dat iedereen (waarbij hij ongetwijfeld alleen doelde op vrouwen) dat een keer meegemaakt moest hebben.
Zei de man, zei ik alleen. Maar.
Hij verontschuldigde zich, toch, en vertelde me tussen neus en vingers door nog even dat ik de komende dagen niet mag douchen. En over tientottwaalf dagen terug moet komen. Voor De Hechting.
Ik bedankte daarvoor hem vriendelijk, wenste hem nog een prettige werkdag toe en plukte Kleuter van de vloer, waar ‘ie zojuist tegen de poot van het bureau was gevallen en troostte hem, terwijl ik mezelf weer probeerde aan te kleden in dat hokje waar het minstens negentig dertig graden was.
Natuurlijk had ik een taartje verdiend, duhuh, dus die gingen we vervolgens halen. Kleuter ook weer helemaal blij. En net nadat we de taartjes op hadden, kwam m’n neefje op msn. Ik ook weer helemaal blij. Hij had ’t super gehad. En was bruin.
Na taartjes is het slecht warm eten en dus smeerde ik voor Kleuter drie broodjes. En daarna aten we samen een halve kilo watermeloen. En kwam buurdinnetje nog even langs om te vertellen dat haar opa overleden was. De overgrootvader van Guusje. Ik heb de man nooit ontmoet, maar ken z’n dochter en z’n schoonzoon, z’n kleindochters en dus zelfs z’n achterkleindochter en ze zijn stuk voor stuk Lief.
Het was een rare dag. En morgen laat ik Kleuter lekker thuis van schooltje en gaan we anklungelen. En dat logje van vanochtend, houdt U nog tegoed.
32 Comments »
RSS feed for comments on this post.
wat een dag, dappere inge! en ik snap het helemaal, dat je hem niet een hengst verkocht over die opmerking over dat bevallen en zonder verdoving en meegemaakt moeten hebben, want hij had een naald in zijn handen. maar anders!
ik zou zeggen: maak er morgen een betere dag van!
Comment door sara — 25/02/2009 #
Wat een dag….Inderdaad een vreselijk gevoel geeft zo’n ramp.
En jak, dat je in je eigen been snijdt, en dan ook nog een hechting…
Heerlijk hoe je reageerde; Zei de man…..!!
Wat is het toch leuk om met je mee te lezen!
Comment door Andrea — 25/02/2009 #
joh, wat een dag zeg!
En wat betreft dat mesje, toch weer liever knippen nu?
Comment door Linda — 25/02/2009 #
oké, laat ik die man-reactie maar even ongemoeid laten…
what a day, what a day!
En podoloog vind ik zo’n gek woord.
En wat ik ook gek vond, dat ene meneer Baksteen net verslag deed van het uit de lucht gevallen vliegtuig.
Nou nou. Daar hadden ze toch wel iemand anders voor kunnen vragen.
Het is al vreselijk genoeg.
(en nu gaat het vast weer mis met die schuine letters, maar er zijn ergere dingen)
Comment door Susy — 25/02/2009 #
One of those days…….. Never a dull moment bij jou ook 🙂
Stoer hoor, zonderverdoving gehecht. En natuurlijk heb je dan troosteten verdiend. Heeft vriendje nog een kusje op je zere been gegeven?????
Bel je snel, Inge (de andere kluns) 😀
Comment door Inge — 25/02/2009 #
Lekker daggie…. Groot gelijk dat je er morgen een lekkere dag van gaat maken! Geniet van elkaar! En het gevoel van het niet flippen door je kind ken ik. Achteraf kun je je veel trotser voelen! Mooi voordeel!
Comment door Jolanda — 25/02/2009 #
Jazeker, een rare dag. Daar moet je niet teveel van hebben in een jaar. Gelukkig zijn er taartjes en kunnen jullie morgen mooi wat anklungelen. Maar kijk dan wel uit met dat hobbymes hè …?
Comment door Desire — 25/02/2009 #
sjonge het was niet echt jou dag, ik hoop dat het morgen beter gaat.
Comment door margriet — 25/02/2009 #
998 woorden (of 1002 met de titel erbij).
Goh, wel stoer zeg, van dat niet flippen en met zonder verdoving.
Comment door Toaske — 25/02/2009 #
Je maakt wat mee zeg…. wat dag wat een dag.
Comment door Marijke — 25/02/2009 #
Wat ’n
langverhaal…Wij waren vandaag op schoolreis naar het omroep museum en dachten eerst dat er steeds gewoon weer een een of ander oud fragment draaide.
het bleek live…
bizar
Comment door Anders — 25/02/2009 #
Wat een dag. Wow!
Mij vermaak je er wel mee, maar daar beleef je dit vast niet allemaal voor.
Comment door Cisca — 26/02/2009 #
Dat is wel de moeite zeg 🙂
En ja, met kind erbij moet je wel zoveel rustiger blijven eh. Een voordeel, soms een nadeel, want soms wil ik dan zo gewoon es heel hard schreeuwen en vloeken of zo.
En die volle dagen school dat zal heus ook wel meevallen. Zo’n kleuter kan wel wat hebben.
En is die zeilboot toen nog afgeraakt?
Comment door jennifer — 26/02/2009 #
jeetje….
één hechting…niet douchen…jakkes ! 😉
en de pijn komt later pas…
nu schijnt de zon, en kan je er lekker van genieten.
een geniet-me-suf-dag-dus..
soort morning-after, maar dan anders
😉
Comment door J@ntje — 26/02/2009 #
En wat een file overal. Wie gaat er dan ook naar Dirty Dancing the musical als er een vliegtuig neerstort op de A9 waardoor je over de A7 moet….
Vreselijk allemaal.
Ik vind je stoer hoor, zo zonder verdoving. Hopelijk heb je er nu niet zo veel last meer van.
Comment door maureen — 26/02/2009 #
zonder verdoving. (flashback! flashback!) toen ik een (heel groot) gat viel in mijn knie, op de roltrap in den bosch, moest ik ook ‘even zonder verdoving, want zo weinig tijd, praktijk sluit zo’ ‘wat kleine hechtinkjes’ gezet.
—
over op je kiezen bijten gesproken.
—
en naar aanleiding van je blogstukje kreeg ik ook een idee. 🙂
Comment door karin r. — 26/02/2009 #
Zo, dat is idd een rare dag… Bah.
Comment door Marieke — 26/02/2009 #
Ik stond gisteren op het treinstation toen ik gebeld werd dat er een vliegtuig was neergestord. En thuis heb ik gelijk even op de nieuwssites gekeken wat er dan precies allemaal aan de hand was. Tja, toch even schrikken. Ook het idee dat dit iedereen dus maar kan overkomen.
En jij en het hobbymesje… geen goede combi, denk ik. Wel stoer trouwens, zonder verdoving. Ik zeg dus nooit ‘nee’ tegen een verdoving, hè. Mijn bevallingen waren nachtmerries en ik ben helemaal klaar met de pijn 😉 Ik zou trouwens,lekker wel douchen, maar dat creatief aanpakken. Met een afgeknipte (nee, niet gesneden) vuilniszak of zo.
Comment door Tina — 26/02/2009 #
Leuk hoor, dat verslag van een dag met allerlei tegenslagen. Maar waar blijft dat beloofde logje nou?:-))
Comment door Trui — 26/02/2009 #
Jasses een snee mét hechting …. ik zou lekker naar de apotheek gaan om van die goeie niet waterdoorlatende pleisters te halen en vervolgens lekker gaan douchen.
Een paar dagen niet douchen ….. ik moet er niet aan denken!
Ben je vandaag lekker aan het ‘nietsen’ met Kleuter? Ik hoop dat je wel ff lekker naar buiten kan/gaat want het is heerlijk weer.
(hier in het midden van het and iig)
sterkte met je auw.
Comment door Jetty — 26/02/2009 #
He bah, wat een rare, rare dag had jij.
Je had inderdaad taartjes verdiend. Of chocola.
Comment door Francine — 26/02/2009 #
Oh, en, ‘zonder verdoving’? Wat is dat nou weer voor een vreemd concept?
Sinds childbirth, drie keer zonder verdoving, is verdoving mijn beste vriend. Ik heb mijn portie auw wel gehad. Vind ik zo.
Comment door Francine — 26/02/2009 #
Kun je nou nooit eens iets half doen? (mes) 😛
Comment door Mama Muis — 26/02/2009 #
Zoo hee, heftig dagje! Ik vind dat je een hele grote taart hebt verdiend.
Comment door Ing — 26/02/2009 #
Hè jakkes, na zo’n dag ben je altijd blij als íe weer voorbij is. Ik tenminste wel. Gaat het nu een beetje met je been? Het klonk als een flinke snee!
Fijn dat jouw familie wel veilig is geland. Ja, het is toch logisch dat je op zo’n moment even extra bezorgd bent.
Ik heb ooit in een studentenflat gewoond waar altijd veel vliegtuigen laag overvlogen. Als je aan het telefoneren was moest je altijd even wachten tot het vliegtuig voorbij was, maar verder merkte ik het na een poosje nauwelijks meer. Tot een huisgenootje vertelde dat iemand haar had voorspeld dat er die dag een vliegtuig zou neerstorten op onze flat. Zij ging de hele dag weg, maar ik weigerde: dan kon ik beter meteen verhuizen. Maar oef, wat een zware dag was dat. Ik heb elk vliegtuig gehoord en was bij elk vliegtuig weer heel blij als het gepasseerd was…
Comment door IMS — 26/02/2009 #
Hoi Inge
Zo kun je zien dat een ongeluk in een klein hoekje ligt .
Groetjes Rinus
Comment door Marijke — 26/02/2009 #
Ik kom ook op 998, sorrie 🙁
Maar meid, hoop dat het weer een beetje meevalt met ’t pootje.
Comment door Aukje — 26/02/2009 #
Au!
Dapper hoor. En veel succes met De Hechting.
En veel leifde met de goed gelande familie!!
Comment door Yvonn — 26/02/2009 #
Gut. Dan valt het bij bij allemaal nog wel mee.
Ik zeg niks meer 😉
Comment door Annemarie — 27/02/2009 #
Oei, wàt een dag, zeker! Dapper van je: zonder verdoving, maar ach, wij vrouwen zijn bikkels, niet dan? Wat kun je ineens in angst zitten om je familie, maar gelukkig zijn ze heelhuids aangekomen….
Comment door Willian — 27/02/2009 #
Sapperloot, dan heb je van die dagen…
Dat je ook wel blij bent dat ze gewoon maar alvast om zijn. Niet dan?
Comment door Richtsje — 28/02/2009 #
wat een mooi schrijfsel alweer.
ik was bij dat bloed helemaal in de stress geschoten.
jij niet. en leuk hoe je die doktersprakytijk neerzet……zo onbenullig gaat vaak, ja!
Comment door maurice — 28/02/2009 #