.tralala
januari 6, 2009 on 10:29 pm | In Dankbaar, Kleuter!, Over mezelf | 22 CommentsHij huppelt. Kleuter huppelt. Het is nog niet je-van-het, maar het is te herkennen als. Huppelen. Daar waar ‘ie zelf al jaren vond dat ‘ie huppelde (en dus de intentie al had!), vind ik het nu ook. Huppelen. En mijn hart huppelt mee! Want ook ik ging als kind huppelend door het leven. En ik weet nog hoe dat voelde. Als je huppelt. Van nature.
Hij heeft er een ietwat lullig moment voor gekozen, zoals ik al zei, het is überglad hier, maar hij huppelt. Jeuj!
Ik las bij Karin Want zoveel is zo drempelig en ik dacht, tralala, hoe makkelijk je over drempels heen kunt huppelen. Als je toch al aan ’t huppelen bent. En ik las
Misschien is het zoiets als plankenkoorts. Alsof je zingend door het leven huppelt en je ineens beseft dat mensen mee kunnen luisteren en je daardoor bedenkt dat je zangkunsten niet zo mooi gevonden wordten en je daarom maar je mond houdt.
en ik dacht, tralala, ik huppelde zingend door het leven en ineens besefte ik dat mensen mee kunnen luisteren en dat wanneer je op het podium klimt, ze je het beter kunnen horen.
En nu huppelt hij dus ook. En mijn hart huppelt mee. Wat ik toch zal blijven geven, zodat hij kan opgroeien zoals ik. Huppelend. En
…met een enorm gevoel voor zelfkennis en eigenwaarde, en het zelf standvastig en met kin omhoog de wereld inkijkt, ongeacht de nieuwe situaties en ongeacht de tegenslagen. Met een hoed op het hoofd vol met positieve blik en tralala.
(En tralala zegt ‘ie al genoeg. Want hij wòrdt zo groot en hij probéért soms om zo brutaal te zijn. Whatèver is ook zo’n uitdrukking die ik al keer op keer inslik, maar hij hééft ’t ooit gehoord. En begrepen.)
22 Comments »
RSS feed for comments on this post.
ik tralala het beste als ik me enormzeker voel en daardoor ‘schijn’. en me door het alledaagse leventje niet laat beinvloeden door alle zorgen eromheen. en ik denk dat we dat kinderen moeten proberen zoveel mogelijk mee te geven.
—
ik twijfelde over wordt en worden. zal het even verbeteren. 😉
Comment door karin r. — 06/01/2009 #
ja, goed, even niet over het huppelen dan.
Dat liedje. Ik heb even goed geluisterd.
Nee, sweet is nót the word.
Sad eerder. Desperate ook.
Maar wel mooi.
Thanx again.
En ohja: tralala!
En ook: whatèver.
Comment door Susy — 06/01/2009 #
Puck huppelt ook. heerlijk.
kinderen vinden altijd de juiste weg 🙂
Comment door raap — 06/01/2009 #
Ergens verliezen kinderen hun tralala, hopelijk duurt dat bij Jonah nog heel erg lang!
Comment door Toaske — 06/01/2009 #
Huppelen….wat komt het me bekend voor.
Hier de oudste sinds de kleutertijd (1 jaar gelden) zo trots als een pauw, meneer kan huppelen….in zijn ogen dan…en sinds een aantal weken kan hij het ook ECHT! Deze mama huppelde met he mee.
Comment door Kids Vaessen — 06/01/2009 #
Trallalala ik huppel straks even door de sneeuw!
Comment door Marijke — 07/01/2009 #
Mooi hoe je beschrijft; mijn hart huppelt mee…….. Gek woord eigenlijk huppelen…..
Maar wel mooi dat Joon huppelt. Net als zijn moeder. En ook een beetje als zijn vader? Toch? 😉
Comment door Inge — 07/01/2009 #
Ow, da’s zo heerlijk om te zien, kindertjes die vrolijk door het leven huppelen 😀
Mijn kids tralala-den wel, maar huppelden nooit … slechte motoriek … of whatever 😉
Comment door Desire — 07/01/2009 #
Als je huppelt. Van nature.
Ik geloof inderdaad dat het in je zit, of niet. Hier één manneke dat teveel nadenkt, teveel piekert, teveel drempels ziet. Ik zal tegen hem zeggen dat hij meer moet huppelen 😉
En dan de meisjes die huppelen beiden op hun eigen manier, zoals het mag, jong als ze zijn!
Comment door Andrea — 07/01/2009 #
Nu hij eenmaal kan huppelen, gaat hij verder huppelend het leven door. Hand in hand met een meehuppelende mama!
Een mooier leven is bijna niet denkbaar!
Comment door Trui — 07/01/2009 #
Huppelen is te gek, zeker als je kind bent, maar als je het als volwassen mens nog kunt, doen!
Zingen doe ik overal, met of zonder gitaar. 🙂
Comment door Redstar — 07/01/2009 #
De blijmoedigste oefening naar kennis en eigenwaarde, naar lichtheid en standvastigheid, ook al niet alles op rolletjes lopen.
Comment door Marius — 07/01/2009 #
@raap: altijd?
@toaske: ik was al làng kind-af toen ik mijn tralala verloor…
@inge: die heb ik nog nóóit zien huppelen!
@redstar: ik ook (weer)!
Comment door de mama — 07/01/2009 #
Dus je zingt weer. Laat eens wat horen.dan ;)Of toch ook drempelvrees.nu.
Comment door Nathalie — 07/01/2009 #
@de mama: was ook mijn (twijfel)vraag aan Raap.:-)
—
en de reactie van Andrea vind ik mooi!
Comment door karin r. — 07/01/2009 #
@nathalie: *zingt*
@karin: great minds think alike ; ) (en die reactie vond ik (dus) ook mooi!)
Comment door de mama — 07/01/2009 #
Yep en dan komt ooit het moment dat je alles wat je ooit hebt gezegd uit zijn mond gespiegeld krijgt. En dan spreek je hem misschien wel bestraffend toe terwijl je denkt…ja… maaar….zo was ik ook. Ouders moeten zo vaak hypocriet zijn. En kinderen hebben ze door. Ze zeggen het niet altijd maar je hoort ze denken: jaaaaa ja!!
Comment door plato — 08/01/2009 #
Als ik de kans krijg huppel ik ook nog hoor.
Niet meer zo elegant als vroeger misschien….maar toch.
Comment door Aukje — 09/01/2009 #
leve het huppelen! leve het zingen!
beiden even belangrijk als ademen.
Comment door maurice — 09/01/2009 #
@plato: ik zie ’t ‘m idd al wel eens denken ; )
@aukje: huppelen hoeft niet elegant =)
@maurice: leve het ademen! ; )
Comment door de mama — 10/01/2009 #
Je logje illustreert heel mooi het verschil tussen pessimistisch en optimistisch evalueren. Ik ben er erg voor om mijn kinderen vooral het optimisme bij te brengen – “op het podium kunnen ze je beter horen” – maar omdat ik dat zelf nog niet zo lang in de praktijk breng, valt het niet altijd mee.
Comment door Plomp en Log — 10/01/2009 #
jep!
Comment door maurice — 11/01/2009 #