voorbij verliefde vlinders
augustus 31, 2007 on 9:59 am | In Over mezelf, Zucht... | 22 CommentsOndanks dat vriendje en ik niet getrouwd zijn, ondanks dat ik hoogstwaarschijnlijk (zeg nooit…) nooit zal trouwen, geloof ik wel in het huwelijk.
Ik denk alleen dat wat minder mensen zich eraan zouden moeten wagen.
Als één op de drie vliegtuigen neer zou storten, zou U zouden jullie dan nog gaan vliegen ? Dit is misschien een wat overdreven vergelijking, maar een scheiding kan soms nog diepere wonden achterlaten dàn. Soms. Één op de drie keer wellicht.
Ik weet het, ik ben vreselijk ouderwets. Ik geloof in elkaar ècht leren kennen, ver voorbij de verliefde vlinders, voordat je de belofte maakt altijd van elkaar iemand te zullen blijven houden. En dit geldt, wat mij betreft, niet alleen voor het huwelijk.
De keuze om samen te gaan wonen, om een kindje te (proberen te) krijgen, zelfs om een huisdier in huis te halen… weloverwogen beslissingen lijken (weer) steeds zeldzamer te worden. Met alle gevolgen van dien.
‘Dà’s m’n echte vader, da’s de ex van m’n moeder en da’s m’n nieuwe vader,’ hoorde ik laatst een kind uitleg bij een foto geven*. Ik vroeg me meteen af of zo’n kind ooit het vermogen zou kunnen ontwikkelen om voorbij verliefde vlinders te kijken.
En zo ja, wat zou hij daar dan zien ?
*Nog een wonder dat al deze ‘vaders’ op één foto stonden.
22 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Moeilijk he als je dat soort kindjes hoort praten. Soms begrijp ik best dat ouders uit elkaar gaan. Maar voor de kinderen blijft het heel erg triest en moeilijk.
Weer mooi onder woorden gebracht, trouwens!
Comment door Miriam — 31/08/2007 #
Tja, als gescheiden moeder en dochter van gescheiden ouders weet ik niet beter en heb ik als kind ook wel eens zo ongeveer een foto staan uitleggen. Maar voor mij was het normaal. Ik ben het met je eens dat mensen te snel belangrijke beslissingen nemen zonder de over de gevolgen na te denken. Maar volgens mij gebeurde dat vroeger net zo goed en dan zat je als getrouwd stel (en helemaal als vrouw) vast, voor de rest van je leven. Voor een kind is het belangrijker om een vertrouwde basis te hebben en of dat in 1 of 2 huizen is, maakt dan niet echt uit. Alleen jammer dat een heleboel stellen die uit elkaar gaan niet alleen een zooitje maken van hun eigen leven, maar dat ook nog eens vergeten.
Comment door Marleen — 31/08/2007 #
Tja… en algemeen Nederland maar klagen over de lange wachtlijsten bij de Jeugdzorg. Ik vind het niet zo gek dat de kinderen van tegenwoordig ernstig in de war raken…
Comment door Sana — 31/08/2007 #
Wat een mooie filosofische gedachtegang.
Comment door Erwin Troost — 31/08/2007 #
ik geloof wel in een huwelijk, ook als ie begint met verliefdevlinders, of je nu getrouwd bent of niet, elke relatie gaat voorbij verliefde vlinders..de kunst van het huwelijk is er voor te blijven vechten.. er zijn uitzonderingen natuurlijk, maar ik ben er van overtuigd dat mensen in moeilijke tijden maar wat graag het bijltje erbij neergooien, terwijl ze er juist liefdessplinters mee zouden moeten hakken, zodat de scherpe kantjes er weer afgaan en ze weer wat wijzer verder kunnen met elkaar!
Comment door margriet — 31/08/2007 #
@marleen : het is ook zeker niet bedoeld als een uithaal naar gescheiden mensen, maar volgens mij had je dat ook al wel begrepen !
@margriet : mss had het vechten voor(bij) verliefde vlinders moeten heten… bedankt voor je bijdrage !
Comment door de mama — 31/08/2007 #
Sana, da’s wel erg kort door de bocht. Ik denk dat het gaat om wat je van huis uit meekrijgt. Of dat nou is van je moeder en stiefvader (rotwoord) of van je vader en vriendin. Het belang van de kinderen voorop stellen en met respect met elkaar omgaan, daar gaat het om. En dat wordt door ouders, gescheiden of niet, nog wel eens vergeten.
Comment door Mir — 31/08/2007 #
Ik geloof zeker in het huwelijk, en ook in echte liefde en er altijd (no matter what) voor elkaar te zijn… maar die 1-op-3 maakt me wel ongerust ja. Er wordt tegenwoordig wel heel makkelijk met het huwelijk omgesprongen.
Comment door Marieke — 31/08/2007 #
Het zijn ware woorden wat mij betreft en zeker niet ouderwets.
Comment door Jelle — 31/08/2007 #
Moeilijk. Ik begrijp wat je bedoeld en zou best willen zeggen dat ik het er mee eens ben, maar ben me ook bewust van het feit dat ik ook, weliswaar niet ‘praktizerend’, stiefmoeder ben omdat Marc al eens een scheiding achter de rug had. Wij namen ons voor niet te trouwen maar toen bleek dat het dan een lange en dure aangelegenheid werd om de ouderlijke macht goed te regelen, deden we het toch; puur een zakelijke overweging waar we zelf nog wel van genoten. Maar bovendien waren we ons inmiddels terdege bewust dat als we ooit, wellicht door onvoorziene omstandigheden die na 25 jaar nog kunnen voorkomen, uit elkaar zouden gaan, ook al zijn we dat nu nog allerminst ‘van plan’, dat de kinderen, of toen nog ‘het kind’ daar evengoed heel veel last van zou hebben, of we nou getrouwd waren of gewoon samenwonend.
Ik denk dat scheiden soms te snel en te makkelijk gaat, maar onze huidige maatschappij brengt ook meer onvoorziene omstandigheden in een huwelijk en of het vroeger nou zo fijn was om kind te zijn van een koppel dat puur zakelijk bij elkaar was gebracht en bleef…. ik ken te veel voorbeelden die aantonen dat dat ook niet alles was…
Maar ook ik betreur dat…
Comment door Yvonn — 31/08/2007 #
Tja ik ben ouderwets denk ik. Mijn ouders zijn al 46 jaar getrouwd en ikzelf al 17 jaar……… En ik denk ook dat het tegenwoordiger ‘makkelijker’ is om uit elkaar te gaan…… het is de ‘normaalste gang van zaken.’ Het is overal wel eens wat minder maar dat los je niet op door een volgende verliefdheid. Maar dat is mijn mening natuurlijk.
Weet je dat er ook een mopje is die over jouw gaat: Jantje komt op school en zegt tegen Marietje: Ik heb een nieuwe vader:. Waarop marietje vraagt hoe hij heet. Als Jantje antwoordt dat hij Henk Pietsere heet zegt Marietje: Ohh die is leuk, die heb ik ook gehad”………. dhusssssssss
Fijn weekend Ing!
Comment door Inge — 31/08/2007 #
Dan ben ik ook ouderwets, Hubbie en ik zijn ook al 46 jaar getrouwd.
En we hadden zo als het toen ging 2 jaar verkering,
voor het zover was.
Maar jammer vind ik het wel al die scheidingen, er word niet gevochten om een huwelijk goed te houden.
En die kindjes meoten het allemaal mee maken,
dat vind ik zo jammer.
Fijne avond hoor meis…
Comment door Cyber Oma — 31/08/2007 #
Ach, waar ben je bang voor? Als het klikt dan trouw ik ook. En kinderen zijn heeeeeel flexibel.
Comment door Pascal — 31/08/2007 #
Hmmm, een fijn onderwerp voor iemand die verandering als constante neemt en die in het leven slechts één zekerheid erkent.
Ja ik geloof in het huwelijk, ja, ik denk dat je die keuze bewust moet maken. Nee, ik zie het huwelijk niet als een polis die het leven lang geldig is. Wanneer je realiseert dat het over is dan is het over, so be it. Niet krampachtig vasthouden aan verloren tijden. Erkenning en op een goede manier uit elkaar gaan. Ik ben nog steeds in de overtuiging dat zoiets mogelijk is. Helaas gaan de meeste relaties pas definitief over nadat deze al tijden over is. Met als gevolg dat de veelheid verwijten en hoeveelheid onenigheid astronomisch is toegenomen.
Mensen hoeven geen jaren bij elkaar te zijn voor een huwelijk. Wel een vereiste is zelfkennis, liefde voor jezelf en dat je dan ook jezelf echt bloot kunt geven aan de ander, a two way street… Wanneer het zo klikt en belangrijke levenselementen gelijk zijn dan kan je rustig in het huwelijksbootje stappen.
Ik kom uit een gezin met happily married parents, die erg jong ‘moesten’ trouwen. Snel getrouwd, niet alles volledig doordacht, maar toch happy samen.. En dat terwijl de grootste risico’s op een scheiding juist zit bij de groep die als tieners (of jonge 20-er) bij elkaar is gekomen en is getrouwd….
Comment door Butterflydancing — 31/08/2007 #
Ik ben eigentijds.
Belofte of niet, een hechte, langdurige relatie die verbroken wordt doet pijn. Voor alle betrokkenen.
Comment door Yvonne — 31/08/2007 #
Waar liefde is, is hoop. En hoop doet leven! Wij hebben ook echt dalen gekend, maar ook het besef van liefde overwint alles!! En of je dan getrouwd bent of niet: vecht voor elkaar en voor je kinderen! Vecht je er samen voor, maakt het je dubbel zo sterk, maar wel met de nadruk op sàmen! En dan komen de ver voorbij verliefde vlinders gewoon weer terug 😉
Comment door annemarie — 31/08/2007 #
Tuurlijk moet je vechten, maar wat als je na 5 jaar vechten toch alleen gelaten wordt en hun papa voortaan met een jonge griet samen woont..je moet wel allebei willen vechten…en zeker dat de kinderen dan beschadiging oplopen …maar of dat meer is dan van het huiselijk geweld dat ze daarvoor zagen durf ik niet te zeggen…en ach ze wennen er ook weer snel aan zegt men dan…en ja dat kloptook ergens wel..( kinderen zijn flexibel)maar de bescahdiging zit er diep van binnen….
En toch ondanks geloof ik zeker in een huwelijk!
Comment door Nathalie — 31/08/2007 #
@butterflydancing : ik ben ouderwets. ik onderschrijf jouw ideeën over relaties (waarom trouwen met zo’n instelling ?) tot áán de kinderen.
@annemarie : ik heb er, via je log, iets van meegekregen en vind het zo geweldig dat jullie er samen zoveel sterker uitgekomen zijn. en verliefd 😀
@nathalie : kinderen horen (ook) zeker niet thuis in een situatie van huiselijk geweld (welke vorm dan ook). ik denk ook zéker niet dat er, waar twee vechten, altijd twee ‘schuld’ hebben. ik denk idd wel dat (o.a.) kinderen, hoe flexibel ook, hierdoor beschadigd raken en mijn stukje ging dan ook over het soort beschadiging dat te voorkomen zou zijn geweest…
en nogmaals, ik geloof ook in het huwelijk.
Comment door de mama — 31/08/2007 #
wat is nou het verschil tussen uitelkaar gaan getrouwd of uitelkaar gaan ongetrouwd. de clou zit het toch in het opbreken van de situatie/realtie? al zal je nooir met vriendje trouwen, als je uitelkaar gaat dan krijgen de betrokkenen daar net zo’n tik van mee. je kunt dan beter stellen dat mensen zorgvuldiger samenlevingsverbanden/constellaties aan moeten gaan dus langer alleen moeten blijven (?), maar dat staat los van zo’n suf papiertje (ik ben wel getrouwd en nog wel voor de tweede keer :P)
Comment door mama muis — 31/08/2007 #
Ik ben er dankbaar voor dat ik samen met Wim de kinderen groot gebracht heb .Dat is wat ik noem geluk hebben want mensen nog aan toe , we waren 17 en 19 toen we voor het eerst met elkaar gingen en samen zijn we volwassen geworden .Een mens maakt zoveel veranderingen door tussen z’n 20e en z’n 50e dat het een wonder mag heten dat het blijft klikken toch !
Comment door Julia — 31/08/2007 #
Nu jullie niet zijn getrouwd maar er weloverwogen samen voor te gaan, zou een uit elkaar gaan even tragisch (en mogelijk) zijn; bovendien is er een nieuwe variant op het huwelijk: een samenlevingscontract, en als dat ontbonden wordt, komt het dan ook in de statisieken van ‘scheiding’? Waar het in de moderniteit om gaat, is dat mensen het onderscheid kunnen maken tussen een relatie aangaan en consumeren.
Comment door Marius — 01/09/2007 #
Ik geloof wel in het huwelijk.
Want ik heb er een, en die is alles wat ik ervan verwacht. Ook al zie ik om ons heen hoe vaak het anders gaat… ik geloof met heel mijn hart dat wij de positieve uitzondering zijn.
Comment door Francine — 01/09/2007 #