over hoe lang een dag (toch nog) kan duren

Voor m’n gevoel zitten we nog steeds op dag 1 van de vakantie…

Nadat Peuter gistermiddag eerst drie kwartier en na een flinke knuffelsessie nog een half uurtje had geslapen, kwam ‘ie langzaam, maar zeker tòch weer op gang.
De hele middag bij huis gebleven, beetje buiten gespeeld met de bal, ook nog redelijk gegeten en op tijd naar bed.
Hij sliep.

Om tien voor elf werd ‘ie echter weer wakker, met hoge koorts en het verzoek om bij mama in het grote bed te mogen.
Na opnieuw een flinke knuffelsessie, leek ‘ie een beetje tot rust te komen en zo vielen we samen alsnog weer in slaap, terwijl Peuter steeds dingen zei als ‘mama je bent zo lief’ en ‘mama ik ben heel lief op jou’ en ‘mama je bent heel leuk hoor… en ik ook’.

Rond twee uur vannacht werden we weer wakker, Peuter zo heet als een oventje en de rest van de nacht kon ‘ie alleen nog maar (steeds eventjes) slapen als ‘ie zó bij of op mama lag, dat mama niet kon slapen.
Terug naar z’n eigen bedje werd ‘m niet meer.

En nu, na een onbetaalde dag- èn nachtdienst, over werken gesproken, wachten we tot de huisarts zich meldt op de E.H.B.O-post bij het strand.
Nog anderhalf uur.

Zien we in ieder geval tòch nog de zee, vandaag.