dankbaar & droevig
september 28, 2007 on 3:18 pm | In Dankbaar, Onbeschrijflijk..., Over mezelf, Politiek | 15 CommentsI think of the women crying and the dead children. Perhaps the strongest image – I later wrote a song about it – was an old woman scratching around in the rubble by a giant crater, where her son had been killed. She was singing… “Oh my son, oh my son, where are you?”
Joan Baez
Antiwar Activist
North Vietnam, 1972
Ik was weer eens aan het oppassen. De kids lagen al op bed en ik ging verder met Mijn Project. Het doorspitten van de helemaal geweldige vinyl collectie van hun ouders.
Ik stuitte op een LP van Joan Baez, met op de achterkant een handgeschreven briefje over haar tijd in Hanoi* rond Kerst, 1972. Één kant van de LP was een nummer over haar ervaringen daar. Met tussendoor opnames die ze daar destijds had gemaakt. Gesprekken in de schuilkelder, in het ziekenhuis (of wat daarvoor door moest gaan) en op (wat er over was van de) straat. Het alarm. De bombardementen.
Ik zette het nummer op.
En hoorde wat er elders in de wereld gebeurde, toen ik als kleine baby van iets meer dan vier maanden veilig met papa, mama en grote zus mijn eerste Kerst vierde.
It’s walking to the battleground, that always makes me cry
I’ve met so few folks in my time, who weren’t afraid to die
But dawn bleeds with the people here and morning skies are red
As young girls load up bicycles, with flowers for the dead
An aging woman picks along the craters and the rubble
A piece of cloth, a bit of shoe, a whole lifetime of trouble
A sobbing chant comes from her throat and splits the morning air
The single son she had last night, is buried under her
They say that the war is done
Where are you now, my son?
An old man with unsteady gait and beard of ancient white
Bent to the ground with arms outstretched, faltering in his plight
I took his hand to steady him, he stood and did not turn
But smiled and wept and bowed and mumbled softly, “Danke schön”
The children on the roadsides of the villages and towns
Would stand around us laughing, as we stood like giant clowns
The mourning bands told whom they’d lost, by last night’s phantom messenger
And they spoke their only words in English, “Johnson, Nixon, Kissinger”
Now that the war’s being won
Where are you now, my son?
The siren gives a running break to those who live in town
Take the children and the blankets to the concrete underground
Sometimes we’d sing and joke and paint bright pictures on the wall
And wonder if we would die well and if we’d loved at all
The helmetless defiant ones sit on the curb and stare
At tracers flashing through the sky and planes bursting in air
But way out in the villages, no warning comes before
A blast that means a sleeping child will never make it to the door
The days of our youth were fun
Where are you now, my son?
From the distant cabins in the sky, where no man hears the sound
Of death on earth from his own bombs, six pilots were shot down
Next day, six hulking bandaged men were dazzled by a room of newsmen
“Sally keep the faith, let’s hope this war ends soon”
In a damaged prison camp, where they no longer had command
They shook their heads, what irony, we thought peace was at hand
The preacher read a Christmas prayer and the men kneeled on the ground
Then sheepishly asked me to sing “They Drove Old Dixie Down”
Yours was the righteous gun
Where are you now, my son?
We gathered in the lobby, celebrating Chrismas Eve
The French, the Poles, the Indians, Cubans and Vietnamese
The tiny tree our host had fixed sweetened familiar psalms
But the most sacred of Christmas prayers was shattered by the bombs
So back into the shelter, where two lovely women rose
And with a brilliance and a fierceness and a gentleness which froze
The rest of us to silence, as their voices soared with joy
Outshining every bomb that fell that night upon Hanoi
With bravery we have sung
But where are you now, my son?
Oh people of the shelters, what a gift you’ve given me
To smile at me and quietly let me share your agony
And I can only bow in utter humbleness and ask
Forgiveness and forgiveness for the things we’ve brought to pass
The black pyjama’d culture that we tried to kill with pellet holes
And rows of tiny coffins we’ve paid for with our souls
Have built a spirit seldom seen in women and in men
And the white flower of Bac Mai will surely blossom once again
I’ve heard that the war is done
Then where are you now, my son?
Ik voelde wat er gebeurd was huilde.
En bad.
En huilde.
En dankte.
En huilde.
Ik heb inmiddels zelf een zoon, die al drie keer een veilige Kerst heeft mogen meemaken met zijn papa en mama, terwijl er elders in de wereld wordt gehuild.
En hoe egoïstisch het misschien ook klinkt, daar ben ik Zo Dankbaar voor.
Terwijl ik huil voor alle verloren zonen en dochters van de wereld.
*Tijdens de Vietnamoorlog werd Hanoi zwaar gebombardeerd. Na het einde van de Vietnamoorlog werd Hanoi (op 2 juli 1976) de officiële hoofdstad van de socialistische republiek Vietnam.
15 Comments »
RSS feed for comments on this post.
het is triest dat er zoveel leed op de wereld is, maar ik vind het niet egoistisch dat jij er dankbaar voor bent dat jouw zoon het zo goed heeft. Dat is mooi, dat je dat ziet, en dat je daarvan geniet, wetend dat het ook anders kan zijn.
Comment door margriet — 28/09/2007 #
Mooi geschreven Inge! Het is goed om dankbaar te zijn!
Comment door Marieke — 28/09/2007 #
Joan Baez, honderden keren gehoord destijds, prachtig, ik was een jaar of 23 en schreef protesten tegen de Vietnamoorlog. Opeens hoor ik haar stem, Joan Baez, en Melanie. In 1968 tijdens de studentenrellen liep ik in het Quartier Latin in Parijs en overnachtte in een louche hotelletje in Rue de la Bucherie.
Comment door Marius — 28/09/2007 #
Ik hou mezelf ook zeer regelmatig voor dat we het goed hebben! Dat mn kinders gezond zijn en dat we een dak boven ons hoofd hebben! En dat we dan misschien minder inkomen hebben als een ander doet me dan niet zoveel, we zijn gelukkig en daar gaat het om!!
Comment door annemarie — 28/09/2007 #
Ja meid we zijn heel rijk hier met vrede en oorlog lijkt ver weg en ik hoop dat het zo blijven mag !!
Comment door Julia — 28/09/2007 #
Erg mooi geschreven!
Ik sta er ook heel vaak bij stil hoe goed ik het hier heb, samen met mijn gezin!
En ik denk ook dat het heel goed is om daar bij stil te staan!
Comment door Anske — 28/09/2007 #
Vroeger draaide ik ook vaak Joan. Zo’n oprecht lieve vrouw, lijkt me.
Comment door Pascal — 28/09/2007 #
Prachtig geschreven! En dat je heel veel hebt om dankbaar te zijn, dat weet je en dat realiseer je je ook. Dat vind ik dat jou zo’n mooi mens maakt!
Comment door Toaske — 28/09/2007 #
En hebben we er ondertussen lering uitgetrokken? Over 100 jaar zal dit lied nog steeds actueel zijn, als we tenminste deze aarde tegen die tijd niet ten onder hebben laten gaan aan onze “beschaving”
Comment door Marloes — 28/09/2007 #
Ja wat is het oneerlijk he? Dat jongeren in de bloei van hun leven het leven laten door oorlog. Destijds de Vietnamoorlog, maar daarna zijn er nog verschillende oorlogen geweest helaas.De ouders die hun kind zien vertrekken moeten hem of haar toch met bloedend hart laten gaan. Dan kan toch niet anders? Ook de Nederlandse militairen hebben het zwaar…….. Ze gingen er heen om op te bouwen maar ondertussen zijn er al 11 overleden.
En dat is idd iets waar we bij stil mogen stil en dankbaar mogen zijn dat het wiegje van onze kinderen niet in Kosovo ofzo staat.
Dankbaarheid is ook iets wat ik mijn kinderen probeer mee te geven. Nee, ze krijgen niet alles, maar ze mogen zich ook realiseren dat er kinderen zijn die veel minder krijgen.
Pfff best een lange reactie op je blogje. Wil jij een keertje je mail adres aan me mailen? Wil zo graag fotosoepen met je;-)
greetz, Inge
Comment door Inge — 28/09/2007 #
Het leed wat we elkaar berokkenen is enorm. En het feit dat we (de mensheid) legers hebben en soldaten sturen naar gebieden waar ze zonder aarzelen, en soms ook willens en wetens, kinderen vermoorden spreekt niet echt in ons voordeel.
In het verlengde daarvan: Wij sturen onze kinderen naar Afghanistan, wat vanaf dag 1 trouwens een vechtmissie was.
Joan Baez raakt jou, raakt ons, maar ze raakt niet aan de macht. En aan degenen die die macht hebben (soms mede dankzij ons) zijn haar woorden niet besteed.
Dezelfde boodschap als die van haar is verwoord in een filmpje in m’n laatste log. Joan Baez rules!
Comment door Jan Hamelink — 29/09/2007 #
Wat is dat toch met doorstrepen van woorden Kekkie? Is dat een mode hype???
Comment door Maurice — 29/09/2007 #
Ja laten we dankbaar zijn, want dit lied zal er altijd zijn.
Heel mooi gescreven meis, en ik hoop dat je heel veel geniet van jou peuter,
En ik wens je een heel fijn weekend hoor
Knuf Cyber Oma
Comment door Cyber Oma — 29/09/2007 #
Dubbele gevoelens.
Maar door deze ‘les’ weet je waar dankbaar voor te zijn.
Er zijn mensen die dit niet eens bedenken namelijk …
Comment door karin — 29/09/2007 #
@marius : en melanie. inderdaad. èn melanie 😀 ik zie je lopen… en zitten, in dat hotelletje…
@pascal : en haar stem niet te vergeten !
@toaske : dank je 🙂
@marloes : het is inderdaad in en in triest, dat het nog zo actueel is… en zal blijven…
@inge : heb je gemaild !
@jan : helaas, het is met dit soort liedjes als met ‘regels’ inderdaad… (the good people don’t need’em, the bad don’t obey’em…) zal zo s ff kijken bij je !
@maurice : zie mijn reactie bij pascal over streepsels 😉
Comment door de mama — 29/09/2007 #