.over onderzoeken, prikjes, infuus inbrengen maar niet aansluiten, ORS, sonde en meer prikjes
november 5, 2008 on 2:38 pm | In en om het ziekenhuis | 25 CommentsWhen nothing makes
any sense,
you got a reason
to cry
Lucinda Willams.
Op de terugweg van het ziekenhuis zei Bijna Kleuter dat ‘ie ’t tòch leuk vond. En hij wou ook nog wel een keertje terug. Om met die garage te spelen. Die Saskia, de pedagogisch medewerkster, had gebracht. Uit de speelkamer. Omdat ‘ie z’n kamertje niet alleen maar uit mocht om naar de behandel-kamer te gaan. Maar hij wou geen prikjes meer.
Maandagmiddag beloofde ik hem dat ik ‘m nooit meer een mietje zou noemen. Want. Dapper was er niks bij. Heldhaftig kwam, echt, eerder dichter in de buurt.
Zo lig je nog totally uitgeteld naast mama op het grote bed en zo word je in een deken gewikkeld en meegenomen naar de dokter. En voor je goed en wel doorhebt wat er nu allemaal gebeurt, ben je al op weg naar het ziekenhuis. Waar ze al die onderzoeken nog eens dunnetjes overdoen en met tig man één man en tig vrouwen om en over je heen hangen. Naalden in je steken. En je vraagt nog hoe lang het nog duurt, dat infuus inbrengen. En dat bloed afnemen. En ze beloven je dat het zo voorbij is, maar wie kan je nog vertrouwen? En je houdt je Flinker dan Flink, laat geen traan en geeft geen kik. En je kijkt je mama aan en weet gelukkig niet dat het haar minstens zoveel pijn doet.
Dan lig je op je kamertje, je weet niet voor hoe lang, je moet vieze drankjes drinken en doet zo je best, maar toch krijg je ook nog dat nare slangetje door je neus. Maar niet voordat ze je nog een keer komen prikken.
Met de sonde kwamen trouwens wel de eerste tranen. En de rest. En dinsdag had Bijna Kleuter alweer de kracht om een keel op te zetten van heb ik jou daar. En tegen te stribbelen. Waardoor ‘ie twee keer extra geprikt moest worden. Stelletje prutsers. En wat waren z’n tranen terecht. En z’n woede. En angst. En wat sneden z’n smeekbedes me recht door m’n hart. En totaal onbeschoft snauwde ik de zuster die hem zomaar onaangekondigd kwam prikken, toen ‘ie net wakker was en nog moest bijkomen van z’n eerste nachtje ziekenhuis, af. En dan hield ik me nòg in.
En nu is het allemaal al een week geleden. Want zo snel gáát de tijd. Maar ik heb het nog niet allemaal verwerkt. Hoor. Bijna Kleuter wel. Die huilt alweer om niets.
25 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Hoi Inge
Bijna peuter op die foto is wel zielig hoor.
en dan al die prkjes deden hem zo zeer, gelukkig
is bijna peuter weer beter en holtt hj alweer door de kamer.
Zeg Inge ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van wat ze met bijna peuter hebben gedaan.
lieve groetjes van Rinus
Comment door rinus — 05/11/2008 #
het lijkt me ook geen pretje, en hoe vaak je ook moet het went nooit, toen ik voor de zoveelste keer ging met een kind (voor amandelen, of hechtwonden, gebroken armen, buisjes, en weet ik veel wat nog meer geweest is) liepen de tranen nog steeds over mijn wangen…
Comment door margriet — 05/11/2008 #
bah, dat krijg je ook niet zomaar uit je hoofd nee.
Of uit je hart.
En zij, zij vergeten zo makkelijk.
Gelukkig.
Comment door Susy — 05/11/2008 #
Heb jij bijna kleuter mietje genoemd? En een zuster uitgescholden? Dat is….dat is…..
…..nou dat is eigenlijk best wel geinig. Beetje leven in de brouwerij. Beet ongenuanceerd tekeer gaan omdat je zo lijdt. Hindert allemaal niks.
Gaat het nou weer een beetje? Met jou?
Comment door plato — 05/11/2008 #
jeetje, wat heb ik allemaal gemist ! Wat een kanjer, die Bijna Kleuter ! Meid wat een ellende…
Dikek kus voor jullie allebei !
Comment door Jis — 05/11/2008 #
Ja de kids zijn het vaak eerder vergeten dan de ouders.
Die hebben van de zorgen en de angst littekens op hun hart gekregen. En die slijten wel, maar het duurt vele malen langer dan bij hun allerliefstertje………..
Enne, bijna kleuter is ook een stoertje, net al zijn moeder 🙂
Comment door Inge — 05/11/2008 #
En vader natuurlijk. Anders krijg ik het aan de stok met Jan als ik hem binnenkort weer zie 😉
Comment door Inge — 05/11/2008 #
De verwerking blijft voorlopig even is mijn ervaring ook helaas. Ik heb ooit nog is bijna een ziekenhuis aan willen klagen in verband met het hechten van een mègawond op Erik zn hoofd (achter zn oor, een cent of 5!)en ZONDER verdoving! Màn. Wat heb ik gejankt!
Comment door Annemarie — 05/11/2008 #
centimeter dan hé..met teruglezen ziet het er anders zo raar uit 😉
Comment door Annemarie — 05/11/2008 #
Wat een relaas zeg. Stoer dat Jonah zich zo goed heeft gehouden. En ellendig dat ze allemaal van die akelige dingen met je doen daar in dat grote koude ziekenhuis. Zo zie je maar hoe flexibel die kleintjes zijn dat ze, tenminste zo lijkt het, alles al weer een plekje gegeven hebben. Nu mama (en de papa) nog!
Comment door Toaske — 05/11/2008 #
Time flies…. maar fun? Nee.
Comment door Marijke — 05/11/2008 #
Stoere vent is het, die BK van jou. Maar dat kan ook niet anders met een stoere mama.
En ja, ik zou zo’n zustertje dat voor de zoveelste keer komt met een naald, ook even “vriendelijk” verzoeken weer weg te gaan.:-))
Comment door Trui — 05/11/2008 #
Dat je er nog mee zit zal bést! (ik zit nog met dingen die al een jaar geleden zijn waar ik nog woest om kan worden)
Goed dat ie weer kan huilen om ‘niks’ 🙂
Comment door jennifer — 05/11/2008 #
Zo gaat dat, vrees ik. Jij vergeet nooit weer hoe dapper hij was en hoopt meteen maar vurig dat het nooit meer hoeft. En hij weet alleen nog dat het nu niet mee hoeft.
En echt, da’s beter zo…
Comment door Yvonn — 05/11/2008 #
‘En dinsdag had Bijna Kleuter alweer de kracht om een keel op te zetten van heb ik jou daar. En tegen te stribbelen. Waardoor ‘ie twee keer extra geprikt moest worden. Stelletje prutsers.’
maar zij deden denk ik écht wel hun best. lijkt me namelijk moeilijk dat soort werk te moeten doen, als kinderen niet goed snappen wat de bedoeling is, niet voldoende beseffen dat het alleen maar ten goede is en met tegenstribbelen toch nog door moeten zetten. chapeau voor die ziekenhuismensen.
fijn dat het weer beter gaat. (ik heb weer i-net. kunnen we weer mailen.)
Comment door karin r. — 05/11/2008 #
Gelukkig is BK het alweer bijna vergeten, dan heeft ie er iig geen trauma aan overgehouden 😉
Moeders wel bijna, maar ok 😛
Comment door Eline — 06/11/2008 #
Gelukkig maar dat Bijna Kleuter er alweer ‘overheen’ is. Voor jou …. sja het is iets wat je nooit meer echt kwijt zal raken … als ze aan je kind(eren) komen dan komen ze aan jou. En ik kan je verzekering dat leeftijd niet echt uitmaakt :-$ Zelfs als ze ouder worden er en gebeurd wat met ze dan ‘voel’ je dat als ouder.
Of ben ik nou zo’n softie?
Comment door Jetty — 06/11/2008 #
Haha, je schrijft zo grappig. Dat laatste zinnetje.
Brrr, dat prikken lijkt me niks, al helemaal niet bij je eigen bijna kleuter. Gaat het nu weer goed met hem?
Comment door Janneke — 06/11/2008 #
Fijn dat bijna kleuter het zo goed als verwerkt heeft. Nu de mama nog.
Comment door Desire — 06/11/2008 #
Kids zijn dingen toch weer gauw “vergeten” om er opeens na weken weer over te hebben. Logisch dat het bij jou allemaal gegrift in je geheugen staat, voor altijd. Het is ook niet niks je kleine zo te zien in een ziekenhuis. Gelukkig gaat het weer beter met hem, idd nu jij nog!
Comment door San — 06/11/2008 #
@plato: niet in het ziekenhuis hoor, dat ik ‘m mietje noemde! en nooit meer! maar *kuch* vroeger noemde ik ‘m wel ’s een mietje, als ‘ie zich daarnaar gedroeg ; )
@all: ツ dank. het gaat al heel veel meer beterder ook met de mama inmiddels.
Comment door de mama — 06/11/2008 #
Oef, ik voel met je mee, al dat onrecht! Maar gelukkig huilt ie weer om niks 🙂
Comment door Jesca — 06/11/2008 #
Brr moet er niet aan denken dat ze dat alles met mijn kindje doen. Want dat is niet lief.
Comment door Loezju — 06/11/2008 #
Ach ja zusters, sommigen bedoelen het misschien goed, maar dat werkt niet altijd. Bij Sterre waren de meeste zusters echt super. Er was er echter eentje bij die vond het nodig, toen Sterre om half 9 ’s avonds nog even lekker samen met mij lag te knuffelen omdat ze verdrietig was en niet wilde slapen, te zeggen dat ze maar snel moest gaan slapen. En Sterre werd daar alleen maar verdrietiger van en opstandiger. Néé, ik wil niet slapen! Ja, je moet wel slapen hoor. Nee, ik wil niet! (and so on)
En ik maar denken, mens hou toch je op, zo pak je dat toch niet aan. Ja, dat dacht ik ja, had ik gewoon mijn mond maar open getrokken. Verder alleen maar lof over die vrouwen (onze arts was een man en nogal stug), lijkt me een hell of a job!
Fijn dat jullie er saampjes alweer bovenop krabbelen 🙂
Comment door Mimi — 07/11/2008 #
Wat een bikkel! En wat horen kindjes zo ontzettend niet thuis in een ziekenhuis……
Sterkte met het ‘bijkomen’, mama en papa net zo goed als bijna kleuter!
Comment door anouk — 07/11/2008 #