.time it was I had a dream
september 17, 2010 on 9:00 pm | In ge | 16 CommentsAl zolang als ik me kan herinneren, wil ik graag een kindje. Het kwam er natuurlijk nooit van, ondanks ‘serieuze’ relaties al op veel te jonge leeftijd, omdat ik nog ‘zoveel te doen’ had. Waar m’n zus dus al op d’r eenentwintigste moeder werd, was ik dat tien jaar later nog niet. Mensen twijfelden ook wel eens aan m’n claim dat dat mijn doel/wens/droom in het leven was. Vonden het niet bij mij(n levensstijl) passen. Mensen echter die dicht bij me stonden en me zagen met m’n neefjes, m’n oppaskindjes en ál die andere kindjes, konden het wél rijmen.
Maar kon ik het wel rijmen? Hoe ging er in vredesnaam ooit in mijn muzikantenleventje van feesten en beesten voornamelijk ’s náchts leven, ruimte zijn voor een kindje? Ik had geen idee, maar zoals dat wel vaker gaat in het leven, ineens wás het gewoon zover en moest er gehandeld worden, in plaats van gedacht. En dus handelde ik. Pakte mijn boeltje in en op en kwam hierheen. Zei dat oude leventje letterlijk en figuurlijk vaarwel.
Door de angst die ik heb gevoeld om kleuterKind kwijt te raken, al vanaf het begin van de zwangerschap, toen het er allesbehalve rooskleurig uitzag, is het verlangen om hem wél vast te mogen houden alleen maar gegroeid en gegroeid. Als een verloskundige je zegt dat je van het slechtste uit moet gaan, de trút ook trouwens, en je zit dan ’s nachts weer op het toilet te bloeden, dan wil je maar één ding.
Dat je kindje leeft.
Dat ‘ie blijft leven.
Dat je de mogelijkheid gaat krijgen om ‘m, levend, vast te houden en te vertellen hóe veel je van ‘m houdt. Hoe je dat altijd al hebt gedaan en de rest van je leven zult blijven doen.
Die mogelijkheid kreeg ik en was het grootste kado van m’n leven. Mijn Wonder. Elke keer als ik er nog over nadenk, springen me de tranen weer in de ogen. Hoe anders had het ook kunnen lopen. Denkende aan m’n schoonzus, die tegelijk met mij zwanger was, maar haar kindje verloor. Die na de bevalling van m’n enige echte eigen nichtje nóg een keer een kindje verloor. Zo dichtbij, twee neefjes/nichtjes van mij, die er niet meer zijn, maar waar al wel van gehouden werd. Ook door mij.
Na De Nacht, die tussen het telefoontje van de ene dokter (het lijkt een soort baarmoederhalskanker, maar niet die we ’t meest tegenkomen) en de colposcopie van de ander (we gaan het wegsnijden en grote kans dat het dan gewoon goed komt), toen mijn leven aan me voorbij flitste, toen ik kleuterKind’s leven zónder mij voor me zag, is er nóg een knopje omgegaan.
De tijd die ik met hem heb, hoe kort of lang dan ook, is wat me het kostbaarste is. Het dierbaarste. Van alles en alles en iedereen. En ik ben elke dag nog dankbaar voor het feit dat ik hem heb mogen vertellen hoeveel ik van hem houd en ik vertel het ‘m dan ook elke dag nog. Want je weet nooit wanneer het je laatste kans is. En die wil ik niet gemist hebben.
Vervolgens kwam ’t kleuterKind zelf nog in het ziekenhuis terecht, al was het gelukkig maar even. Er was maar heel even voor nodig. Die eerste nacht daar alleen al bevestigde voor mij nógmaals wat ik altijd al geweten heb.
Mijn leven, dat is hij.
Toen de dokter me vertelde dat we niet veel later hadden moeten komen, ik kan nu nóg kwaad worden op die weekenddokter die tot twee maal toe zei dat er niks aan de hand was en ons niet wou zien, wist ik dat niet alleen zijn, maar ook mijn leven was gered.
16 Comments »
RSS feed for comments on this post.
meer kippevel van jouw tekst dan van haar nr, hoor.
😛
Comment door sana — 17/09/2010 #
En wat zijn jullie otch gezegend met elkaar. Kleuter met zo’n moeder die zoveel van hem houdt, jij met zo’n lief Kleuterkind die zo ontzettend blij is met wie hij is en dat hij bij jullie hoort.
Comment door Ruthy — 17/09/2010 #
wat een liefde spreekt er uit je stukje. mooi. heel mooi.
Comment door geertje — 17/09/2010 #
Dit is zo verschrikkelijk herkenbaar. Na drie miskramen en een zeer bloederige zwangerschap waarin we de eerste helft tussen hoop en vrees leefden werd uiteindelijk jongste geboren. Zo verschrikkelijk gewenst en zo verschrikkelijk kostbaar is dat meisje. Dat nu boven zoete droompjes ligt te dromen. Ons meisje. Soms denk ik, als ik nu niet die 1e of 2e of 3e miskraam gehad had, dan was zij er niet geweest en dat is ondenkbaar. Dus wellicht heeft het zo moeten zijn.
En dan foute uitstrijkjes en behandelingen (bevriezing en colscopie (of hoe het dan ook heet, ik weet het niet meer)): been there done that. En je beseft dan hoe kostbaar het leven is. Hoe graag je je kind (toen was alleen oudste er nog maar) wilt zien groot groeien, hoe mooi je het leven vindt.
Kinderen krijgen is fantastisch, maar maakt je ook enorm kwetsbaar. Dát heb ik wel onderschat moet ik zeggen.
Comment door Toaske — 17/09/2010 #
Poeh. Je hebt je momenten wel gehad, zeg! Ik ga straks mijn meisjes nog maar even vertellen hoeveel ik van ze hou.
Comment door Jesca — 17/09/2010 #
Wat een mooi stukje. En je kind, dat je bij hem mag zijn en hij bij jou, dat is écht het belangrijkste in het leven. De rest is bijzaak.
Comment door Tina — 18/09/2010 #
Ik krijg helemaal kippenvel van dit prachtige stuk tekst. Wauw. Volgens mij ben jij een topmoeder, alleen al omdat je zooooo veel van hem houdt!
Het bevestigt voor mij alleen maar dat ik echt echt echt hoop dat ik ooit ook een kindje mag krijgen!
Comment door Marieke — 18/09/2010 #
Wat een verhaal…en zo herkenbaar (op bepaalde punten dan).
De liefde die je hebt, die je voelt is niet te omschrijven maar als het weg zou vallen…dan zijn we nergens meer.
Zo hebben we het even spannend gehad bij de geboorte van Nynke (ademde niet gelijk), Thijmen die een week in het ziekenhuis heeft doorgebracht en ze niet meteen wisten wat hij had, 3 miskramen voordat Yinthe kwam…ik zou niet weten wat ik moest zonder een van hen….moet er ook niet teveel aan denken.
Comment door Kids Vaessen — 18/09/2010 #
Ik heb dit stuk echt met kippenvel en ontroering zitten lezen…
Comment door Sanne — 18/09/2010 #
Oh, Inge, zelfs al ken je het verhaal toch redelijk, met dit alles samengevat in één log is het toch weer even slikken…
Comment door Richtsje — 18/09/2010 #
Over líefde gesproken!
Comment door Liz — 18/09/2010 #
Hoi Inge
Je heb een fijne knul, en jij bent een goede Moeder
geniet van je kind zolang het kan
Groetjes Rinus
Comment door rinus — 18/09/2010 #
Was iedereen maar met zoveel overgave moeder. Dan zouden heel wat kinderen een stuk zelfverzekerder, geliefder, veiliger en gewenst zijn.
Comment door maureen — 19/09/2010 #
Wauw wat mooi geschreven. Ik kan me goed voorstellen dat je na al deze ervaringen extra veel van KleuterKind wil genieten!
Comment door Roelfina — 19/09/2010 #
@all, dank =)
Comment door de mama — 19/09/2010 #
ik ben stil inge.
indrukwekkend.
en zo subliem neergeschreven.
jij ademt t leven.
en weet: van jouw levensinstelling ben ik erg onder de indruk. zo erg dat ik m (gedeeltelijk, waar me dat lukt), heb overgenomen.
Comment door maurice — 21/09/2010 #