de nieuwe dominee

juli 4, 2007 on 7:14 pm | In Dat was toen | 14 Comments

Waarom weet ik nog steeds niet, m’n moeder heb ik maandag al aan de telefoon gehad en die was zo druk dat ik haar maar niet weer ga bellen om het na te vragen, maar als klein meisje, ooit, lang geleden, was ik heel bang voor de nieuwe dominee.

De nieuwe dominee was, zo zou ik later ontdekken en keer op keer bevestigd krijgen, een vriendelijke, zachtaardige man en dus kwam hij, nadat ik hem een ‘brief’ had geschreven, waarin mijn moeder het probleem had uitgelegd- aangezien ik nog niet echt kon schrijven, op de koffie cola. De cola die ik vervolgens over zijn leren psalmboekje gooide, zo zenuwachtig was ik. Maar mijn grootste angst voor hem is die middag wel weggenomen en achteraf kan ik me ook niet voorstellen dat iemand bang zou kunnen zijn voor zo’n man.

Hij had een hele zachte stem. Niet dat hij niet te verstaan was, maar zijn woorden kwamen altijd zo zacht over. Alsof elk woord met liefde werd ingepakt, voordat hij het uitsprak. En wellicht was dat ook zo. Hij sprak vol liefde over de Liefde en oordeelde niet.
Dat laatste, heb ik inmiddels gemerkt, is zelfs voor een dominee zeldzaam.

Als je, na maanden van afwezigheid in een kerk waar de meeste leden elke zondag twee keer kwamen, weer eens een keertje in de kerk zat, merkte hij dit op en kreeg je van hem zijn beroemde ‘fijn dat je er bent’-blik. Na afloop, op weg naar buiten, schoot hij je dan nog even aan, om het nògmaals te vertellen, met zijn zachte woorden. Hij vroeg niet waarom je zo lang niet was geweest, of wanneer je weer kwam, hij liet je gewoon weten dat hij het fijn vond dat je er was.

Catechesatie kregen we ook van hem. Niet van een ouderling of diaken of ander actief lid van de kerk, maar van de dominee zelf. En we mochten zelf mee bepalen waar het over ging. Hij ging met ons om, zoals je, zeker op die leeftijd, wilt dat er met je omgegaan wordt.
Hij luisterde naar ons, meer nog dan wij naar hem.

In 1988 overleden mijn lieve, lieve grootouders. Een verdrietige tijd.
De dominee was er. Met of zonder Bijbel, maar altijd met een luisterend oor en zonder oordeel.

Een paar jaar nadat ik voor het laatst in de kerk was geweest, overleed een goede vriend van me. Zijn ouders hadden een geloofsovertuiging, waar ik nog nooit van had gehoord. Ik belde de dominee en vroeg hem er naar. Hij wist er ook niet zo veel van, maar beloofde me zijn best te doen om informatie te verzamelen, zodat ik wist wat me te wachten stond tijdens de rouwdienst en geen ‘domme dingen zou zeggen’, iets waar ik heel bang voor was.
Hij was er voor me, zoals altijd, alsof ik elke zondag nog in ‘zijn’ kerk zat.

Nergens heb ik ooit weer aansluiting gevonden bij een kerk en het duurde een aantal jaren voordat ik het zelf doorhad, maar ik had ook vroeger waarschijnlijk niet zozeer aansluiting bij de kerk, maar bij de nieuwe dominee.

*met dank aan de Opper-Brossie voor het losmaken van de herinneringen.